Sunday, December 12, 2010

මටත් හොරා දිවගිය මගෙ සිතුවිලි මුදු වෙරළේ වැතිරේ...


පොල් රුප්පාවට ඔබ්බෙන්
අහසේ රෝස වළා අතරේ...
නිල්ල නිලන පැලපත පිස හමනා
මුදු පවනැලි වැතිරේ...

දෙපා දොවන්නට රන්වන් වැල්ලට
දිව එන රළ අතරේ...
මටත් හොරා දිවගිය මගෙ සිතුවිලි
මුදු වෙරළේ වැතිරේ...

දින දින අඩුවන දින ගණිනා
මගෙ සිහින පැතුම් අතරේ
සෙනේ පිරුනු දෙසතියකට පැතුමන්
නැගී බිඳී විසිරේ...

Monday, December 6, 2010

Shimmering thoughts to be in the home!



Sleepless nights
With Full of hopes
Shimmering thoughts
To be in the home
Be surrounded
By my folks
House hold chaos
Do this
Do that
Amma’s food
Wow nice...!
Life is sweet
With love of all
Few more days
Be patient...!!!

Wednesday, December 1, 2010

මන්දාකිණියක තරුවක් වූ නුඹ....




මතක ද මේ කවි පද ටික...
වසන්තය ඇරඹුමේ වෙබ් පි‍ටුවක් හරහා දවසක් ඔයා ආව හැටි...

සකුරා මල් පිපි සොඳුරු වසන්තය ඇරඹුනු ගමන්ම නේද??ඉතින්
කවියක් ලියන්න සිතුවා පමණයි සකුරා මල් පෙති පාට අරන්
මල් පාවඩ මත පිය මැන ගිය ඒ අතීතයේ මතකයන් අරන්
කොහේට පියඹා යන්න හදනවද කියන්න පුලුවන් නේද ඉතිං
April 1, 2010 8:34 AM

නාඳුනන මගෙ හිතට දැනනව ඇති කියල හිතුන දුකට සංවේදී වුණ ඔයා....

මේ තරම් රිදෙන හිත
සඟවාන ඔබ ඔහොම
කොයිතරම් කාලයක්
තව ඉන්න හිතනවද
සැලෙන එක කොලයටත්
හමන මඳ පවනටත්
වහින මහ වැස්සටත්
නොරිදවාගෙන සිත
ඉන්න හැදුවොත් ලොව
පහසුවෙයි ජීවිතය
මීට වැඩියෙන් ඔබට
ඒ මිසක් මේ ලෙසට
කඩා ගෙන වැටුනු විට
දින ගණන් අපරාදේ
ඔබේ මහඟු කාලයේ
සිතමි මම සැබෑවට
විය යුතුයි මෙය මෙලෙස
පතන්නම් රිදුනු සිතට
සමාධිය ලං වෙන්න ඉක්මනින්....
April 23, 2010 8:07 PM

වසන්තයෙ අවසානෙ... මේ කියනව  වගෙම

හිතාගන්නවත් බැරි ඉක්මනකින් කාලය අපි පසු කරන් ගියත්
"යෝගී" කියන ලෙස බැඳුනු මිතුදමත් හරිම අපූරුයි නොවෙද උවම්
කොහේ ගියත් අපි අත්වැල් අල්ලන් ඉන්නට හැකිවෙයි නේද ඉතින්
මටත් ඔහොම වෙන බව සිහිවී මම කඳුලු සැලිමි මෙය දුටුව ගමන්
April 1, 2010 8:34 AM


කලින් ම ඔයා කිව්ව වගෙම හිතාගන්න බැරි තරම් ඉක්මනට කාලය අපිව පහුකරන් ගිහින් නෙ...
හිතාගන්න බැරි තරම් ඉක්මනින් ළංවුණ ඔයාට සුබ ගමන් කියල ප්‍රාර්ථනා කරන්නම්...
ඔයාව දකින තුරු  දින ගනින ගමන් ම....

කවිකාරියේ පද අමුණනා
දුර ඉඳන් හිත ළඟ හිනැහෙනා
සොයුරියක් මේ තරම් සොඳුරු ව
දැනෙන්නේ කිම කිව මැනා






Wednesday, November 24, 2010

ශිශිරය උණුසුම් වේවි අම්මගේ ආදරෙන්...


අද ලස්සන ම ලස්සන දවසක්...
මේ දවස්වල කොහොමටත් හරිම සිසිල් සුවයක් වට පිටාවෙ තියෙනව... දවසෙම ප්‍රාණවත්... ඉර ප්‍රතාපවත් වුණත් ඉර ගින්නෙ දවන්නෙ නෑ....
වටාපිටාව හරිම සුන්දරයි, කහපාට රතු පාට කොළ හැලිල, හමන පුංචි හුළඟට ත් කොළ එහෙ මෙහෙ පාවෙනව...
ඒත් ඒ තවත් ගිම්හානයක නිමාවෙ මියෙන ගහකොළවල පණ අදින කෙඳිරිය නිසා ද මන්ද... මට ශරත් සමයේ සුන්දරත්වය, වසන්තයේ සුන්දරත්වය තරම්ම සතුටක් ගේන්නෙ නෑ...
ආපහු ෆුජි කන්ද උඩට අයිසිං ඉහල වගේ... හිම හැදීගෙන එනව...ඒක දැක්කම ආයෙම ෆුජි ගිනිකන්දක් බව මට අමතක වෙලා ... උදේටයි හවසටයි දෙකටම මම ෆුජි දිහාවෙ එබිල බලනව ජනේලෙන්...
ගෙවිල යන ශරත් සමයෙ කහපාට රතු පාට දෙකෙන් හැඩ වෙච්ච වටපිටාවයි, කටුක ශීතල දරාගෙන සදාහරිත ව ජීවත් වෙන පයිනස් ගසුයි...

සකුරා ගස්



වසන්තය වගේ ම ගිම්හානය ත් නිමයි...
ශරත් සමයෙ අග භාගෙ ගෙවිල යනව...
සීතල ම ශිශිරය එලිපත්තට ම ඇවිත්...
ඒත්...
ශිශිරය උණුසුම් වේවි අම්මගේ ආදරෙන්...
මේ අවුරුද්දෙත්...



Sunday, November 14, 2010

සිත්තම් කළ සිත්...

සිත්තම් කළ සිත අන්සතු වීලලු
ආයෙත් නෑ එව්වේ...
මුදු හස‍රැල්ලක සනහස පොදි
බැඳ ඔබ පමණයි ආවේ...

සඳවත වී සිත හිමිකරගන්නයි
මා පැතුමන් ‍රැඳුනේ...
නීල ගගන තල වී ඔබ සඳවත
හිමිකරගනු නෑ දැනුනේ...

සමනළ හීනෙක දැවටී ඔබ සිත
පුරා හිඳින්නයි ආවේ...
මටත් හොරා සිත් අරණ අරා
ඔබ රැඳෙන යුරා පමණයි දුටුවේ...

ඔබ ළඟ රැඳෙනා පැතුමන් පුරවා
පිබිදෙන හෙට දවසේ..
ළයතුර සඟවා උණුසුම් සෙනෙහස
පුද දෙනු මැන සිත් සේ...


Monday, November 8, 2010

ආදර සොයුරිය මේ කවි නුඹටයි


දයාව සෙනෙහස එක ලෙස රඳවා
එදා සොයුරියක් වූව ලෙසේ
ඊයේ හවසත් නුඹගේ වදනේ ‍රැඳුනි
සෙනේ සිත පෙර විලසේ

බොහෝම කලකින් නුදු‍ටුව මුත් ඔබ
නුඹේ සතුට මා සිතට දැනේ
ආදර සොයුරිය මේ කවි නුඹටයි
නුඹ අම්මා වුණ අද දවසේ

පුතුට බැ‍ඳෙන සෙනෙහස් සිත
සමගින් සැමදා සතුටින් හිඳිනු මැනේ
හෙට දවසේ නුඹ නෙතින් දකින තුරු
මගේ පැතුම මම එවමි මෙසේ

Friday, November 5, 2010

බුර්කාවෙන් නොවැසුන නෙත රැඳුන සිතුම් කියවා
මන්දාකිණියක තරුවක් නිසොල්මනේ හැඬුවා


මරතෝන්දිය රටා ලියූ අත්තලයේ රඳනා
සොඳුරු රටා හිත් පොඩියෙත් රඳනවදෝ සිතුණා
'
'
'
'
'
'
'
බුර්කාවෙන් නොවැසුන නෙත රැඳුන සිතුම් කියවා
මන්දාකිණියක තරුවක් නිසොල්මනේ හැඬුවා

'
'
'
'
'
'
'
හීන විමන් දොරගුලු ලා හිත පතුලෙම රඳවා
පතිකුලයේ කුමරිය වී  යනු මැන සිත් තොසිනා

-------------------------------------------------------------------------------------
බුර්කාවෙන් ඇගේ සුන්දරත්වය වැහුණත්, ඉන් නොවැසුන ඇගේ නෙත් ඈ සොඳුරු බව සඟවන්නෙ නැති නිසා...ඇය අතිශයින්ම සොඳුරුයි...මම දැක්ක...
ඒ වගෙම හරිම අහිංසකයි...
නිවිහැනහිල්ලෙ ලතාවකට දොඩමළුවන ඈ...
ඈත් එක්ක දොඩමළු වුණ නිමේශයක මේ කතාව කිව්ව...
මම ඈ නම්, ඈ කළ දේ කිසිම දවසක කරන්නෑ...
ඒත් සංස්කෘතියත් ආගමත් විසින් හික්මවුණු ඈ...
ඇගේ සිහින් විමන් අගුලු ලා, දෙසතියකින් තකහනියේ පතිකුලයට ගියා...

 තකහනියේ පතිකුලයට ඈ කැඳවන නදිනා
තිගැස්සුමක් ලොවට හොරා බුර්කාවෙන් වැසුනා
වසං නොවූ නෙත් යුවලේ නොදුටු සිතුම් කියවා
මන්දාකිණියක තරුවක් නිසොල්මනේ හැඬුවා

සිත් පොඩියේ සොඳුරු රටා හිත පතුලෙම රඳවා
බුර්කාවෙන් සිතුම් වසා බලන්න හිරු නැගෙනා
පතිකුලයේ කුමරිය වී යන දින ඇත පැමිණා
හීන විමන් දොරගුලු ලා ඇදෙනුව සිත් තොසිනා

මගේ දෑත් මත සුන්දර මෙහ්න්දි සටහනක් තැබු ඈ
මගේ හිතේ මෙහ්න්දි සටහනකටත් වඩා තදින් නොමැකෙන කතාවක් ලිව්වා...


Sunday, October 31, 2010

මතක අතීතයෙ පිටු... කාලය මැව් වෙනසක අරුමේ...



කොහොමටත් මගේ ජීවිතේ සහෝදරියො රඳනව අඩුයි, ඒත් සහෝදරියොත් ජීවිතේ රැඳෙන්න ගත්තෙ බ්ලොග් ලියද්දි...අක්කල ම දෙන්නෙක්...

"තාත්විකයි නුඹෙ සෙනෙහස
මාත්තරා නැති වුණාට"

කොයි තරම් කවි ලිව්වත් කියෙව්වත් මගෙ හිතේ නතර වුණ කවි දෙපදය අක්කෙ ඔයාගෙ, තේරුම අහල තේරුම් කරගත්ත ඒ කවි පද දෙක අදත් තදින් ම මගෙ හිතේ සටහන් වෙලා තියනව...ඔයා වගෙ ම...

කොහෙ හරි ලියවෙන වචනවලින් හිත රිදිල ඉන්න වෙලාවක ඒ බව තේරුම් ගන්න තරම් කෙනෙක් තවත් කෙනෙක්ගෙ හිත තේරුම්ගන්නෙ කොහොමද කියල හිතාගන්න මට අදත් බැහැ... වේදනාවෙන් ඉන්න මොහොතක ඒක කියල ඒ ප්‍රශ්නෙ බෙදාහදාගන්න මේ තරම්ම යාළුවො හොයාගන්න සෙනෙහස අකුරු වෙන්නෙ කොහොමද?

බ්ලොග් එක මගේ ජීවිතේ අනිත් සබඳතා එක්ක එකතු වුණේ තවත් කාලය ගතවෙද්දි... එක්කෙනා දෙන්න බැගින් මගේ යාළුවො මගේ බ්ලොග් එකට ගොඩ වෙන්න ගත්ත... ඒ අතරෙ "මා දුටු ජපානයෙන්' කියල මගෙ අතින් ලියවෙච්ච සටහන් ටිකත් මතක අතීතෙට විශේෂ ම මතකයක් එකතු කරනව... ජපානෙ ඉන්න ලංකාවෙ අය ගොඩක් දෙනෙක් ඒ සටහන් ටික බලල තියනව... ඒ වගෙම මම දැක්ක ජපානයෙ මගේ ලස්සන මතක ඒ සටහන් එක්ක සදාකාලික වෙනව...

මේ තරම්ම මේ සබඳතා ජීවිතේට එකතු කරගත්තෙ ඒව ජීවිතේට වටින්නෙ ඇයි කියලත් දැන් හිතනව ද? යාළුවො ජීවිතේට කොයිතරම් වැදගත් ද කියල දැනෙන්නෙ රටින් පිට ඉන්දදි කියලයි මට හිතෙන්නෙ... කොහොමටත් මේ කියන අපි ගොඩක් දෙනෙක් ඉන්නෙත් රටින් පිට නෙ...අපේ කියන ඔක්කොම බැඳීම්වලින් ඈත්වෙලා ජීවත් වෙද්දි ජීවිතේ එපා වෙනව යාලුවො නැත්නම්... මොන රටක මොන විදියක හරි හිතට දැනෙන යාලුවො නැත්නම්...
ඒකයි යාළුවො මේ තරම් ම වටින්නෙ...

අවුරුද්දක බ්ලොග් ලිවීම මට ලබාදීපු ලොකුම දේ හිතේ සතුටයි  ඒ යාළුවො ටිකයි තමයි...

-----------------------------------

දැන් නම් කාලය ආපහු වෙනස් වෙලා, අළුත් යාළුවො ආයෙ හැදිල, අලුත් සම්බන්ධතා හැදිල... ඒත් අමාරුවෙන් ඉඳපු කාලයක් ගත කරගන්න උදව් වුණ බ්ලොග් එකත් හොඳ ම යාළුවෙක් නෙ...ඒකට ගොඩ වැදුණ හැමෝමත් එක්කම...

දැනට ලියවිලා තියෙන කමෙන්ට් එක්දාස් හයසිය ගණනෙන් දාහක් වත් ඔයාල අතින් ලියවිලා ඇති... ඔයාල තියල ගිය ඒ හැම සටහනක් ම මගේ හිත සතුටින් පිරෙව්ව... සටහනක් තියල නොගියත් ලියපු සටහනකට ගොඩ වැදිල එක මොහොතක් ගත කරල හරි ගිය ඔයාල ඔක්කොට ම ස්තුතියි කියල තමා අන්තිමට ම මම මේ කියන්නෙ.... ඒක කියන්න ම තමා මේ තරම් දිගට දවස් ගණනාවක් තිස්සෙ මේ සටහන් තිබ්බෙ....

මතක අතීතයෙ කතාව මෙතනින් ඉවරයි...ඒත්...

Wednesday, October 27, 2010

ඇරයුම හා අභියාචනය

කලු අහස...
පාට නැති පොද වැස්ස එව්වාට
සී කඩක සීරුවට
හෝ අනෝරා වැහි සතක්
චුරු චුරුව එකදිගට වැ‍ටුණාට
දැණුනෙ නැහැ
සිහිලසක් ඒ හැටිම
වැහි බින්දු..
උන් ඔහේ ගලනවා
විඩෙන් විඩ අතරමග නැවතුණත්
උන් දිනක මහ මුහුද දකිනවා
ලද සිහිල ගිනි අව්ව දවනවා
නැවත මා පිපාසෙන් පෙළෙනවා

ටික කලක් මගේ හිත රවටන්න
හිම පොරෝනය ඇතුළෙ ගුලි වෙන්න
හිරි වැටෙන තුරු දෙවුර තෙරපන්න
නිහඬවම හෑල්ලුවෙ පාවෙමින්
ඔබ ඉතින් මා වෙතට පැමිණෙන්න
වැහි සේම හිරු ‍රැසක තෙද බෙලෙන්
ගියත් මා හැරපියා ඔබ දිනෙක
හිරි වැ‍ටුණ හිත මවෙත තිළිණ දුන් නිසාවෙන්
දැනෙණු නැහැ ඒ තරම් ලතැවුලක්

ගිනි වැදුණු හදවතින් ලියන්නෙම්
මම ඔබේ මහ පොළොව සෙනෙහසින්...

http://nethu-ulpatha.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
------------------------------------------------

පමාකළ මැන පළමු හිම පතනය...

අනේ උඹ පොද වැස්ස මොනතරම් සුන්දර ද...
උඹ ඔහේ ගලනවා සිහිලසින් තෙමාගෙන
මුලු හිතම, මුලු ගත ම....
තෙද බිඳුන ගිනි අව්ව බලාගෙන ඉන්නවා
අසරණව....මම වගෙම
ආයෙමත් වසන්තය එනතුරා....
සිපගන්න පොද වැස්ස...

කළු අහස මට එව්ව
පොද වැස්ස පණ පෙව්ව
සුන්දරම වසන්තය
නිමාවේ හිම පියලි
සැහැල්ලුවෙ පාවෙලා
ඇවිත් සිපගත් නමුත්
දෙකපොලම දවාලන රුදුරුවූ සීතලක් !!
ලස්සනට පේන උඹ, හිරිවට්ටවන හිතම
එපා උඹ මට එපා මගේ හිත රවටන්න
හිරි වැ‍ටුණ හිත හැඟුම් මුදාලූ නිසාවෙන්
ඒ තරම් ලතැවුලක් නොදැනුණත්

ගිනි වැදුනු හදවතින් ලියන්නම් ඉතින් මම
නුඹේ කියා හිතාගෙන මුලු හිතම මිරිකෙව්ව
නුඹෙ නොවුණ, මහ පොළව.... කම්පාවෙන්

-------------------------------

නෙතු අක්කට....

කාලෙකින් එකම එක
කවක්වත් ලියන්නට
නොහිතිච්ච මගේ හිත
එක කවක් නොව දෙකක්
ලියන්නට පෙළඹෙව්ව
අක්කෙ, අහගෙන ඉන්න

සීතලට කැමති නෑ
පොඩිත්තක්වත් මම
හිම වැස්ස සිහිවුණත්
හිතලෙන් ගැහෙන මම
කම්මැලිම කම්මැලියි
කිසිම කිසි වැඩකට
ගෙදරමයි මගෙ හිතට
එන්නේම එතකොට...
ඒ වෙලාවට ඉතින්
හොර කෙල්ල තමයි මම
ඔයා කියනව වගෙම...
හිම වැස්ස දිහාවේ
ඔහෙ බලාගෙන ඉන්න...
ඔන්න ආයෙම ඉතින්
පළමු හිම පතනයට
ඇරයුමක් නම් එපා...
ඒ නිසාවෙන් හොඳ ද...

Wednesday, October 20, 2010

මතක අතීතයෙ පිටු... "සමාස තද්ධිත ප්‍රත්‍ය විශේෂණ..."


මම ලංකාවෙ ඉන්දදි නම් මේල් බලන්නවත් කම්මැලියි.. ඒ හින්ද ම ලංකාවෙ ඉන්දදි නම් මම බ්ලොග් එක පැත්තෙ ගොඩ වැදිලවත් නෑ...
ලංකාවටත් ගිහින් ආයෙ ආව ම නම් බ්ලොග් එක ආපහු පණගහල ආව...ඔහොමත් ටිකක් කල් ගත වෙද්දි තමයි දුකා අය්යගෙ බ්ලොග් එක, තිස්ස අය්යගෙ බ්ලොග් එක වගෙ ඒව මට හම්බුනේ...

මතකද මන්ද දුකා අය්ය වික්ටර් රත්නායක මහත්තය ගැන ලියපු පෝස්ට් එක... ඒත් ඒක මට නම් මතකයි... මොකද ඒ පෝස්ට් එක මගෙ හිතේ ගොඩාක් කාලයක් තිස්සෙ තිබුන බලාපොරොත්තුවක් අලුත් කල නිසා වගෙම බ්ලොග්කරණයෙන් මට ලැබුණ යාලුවො සොයා ගැනීමේ ආරම්භය ඒ පෝස්ට් එක සටහන් කළා කියල මට අදත් හිතෙන නිසා...

"සමාස තද්ධිත ප්‍රත්‍ය විශේෂණ
සන්ධි විසන්ධි විභක්ති ක්‍රියාපද
වින්ද්‍යා කඳුවැටි භූමි විශමතා
දාසෙන් මහසෙන් ගැමුණු විජයබා"

මම කිසිම දවසක මේ සින්දුව අහල නෑ, හැත්තෑ ගණන්වලදි ලියපු අම්මගෙ පරණ සින්දු පොතක දම්පාටින් ලාසඳ බැසයනවා, රඟහල දැන් ඇත අඩ අඳුරේ, අභියාචනයක් පිලිගන්වන්නට වගේ සින්දු අතරෙ මේ සින්දුවෙත් පද ටික සටහන් වෙලා තියෙනව මම දැකල තියෙනව...

සින්දුව පුළුවන් නම් හොයාදෙන්න කියල ඉල්ලපු සටහනකට, ලංකාවෙන් හරි ගෙනල්ල දෙන්නම් කියල පොරොන්දුවකුයි යාළුවෙකුයි, තව යාළුවෙකුයි ලැබුණ... සින්දුව නම් තාම නෑ...

අහම්බෙන් එක සටහනක ලියවුණ නම මට තවත් යාළුවෙක් හදා දුන්නෙ එහෙමයි... එකෝමත් එක දවසක උදේ පාන්දර "***ගෙන් ලියුමක්" කියල ලියමනකින්...

ඒත් ඒ දවස වෙද්දි මෙහේ හිටිය මගේ ආදරණීය ම යෙහෙළියන් දෙන්න ම ලංකාවට යන දවස ඇවිත් තිබුණ, ඉදිරියෙදි තනියම මෙහේ ගතකරන ජීවිතේට යාළුවො කීපදෙනෙක් එකතු කරගන්න කිසිම විකල්පයක් පෙනුනෙ ම නෑ මට...
තනියම ගතකරන මෙහේ ජීවිතේ අමාරුම දවස් ටික වෙන්න ඇත්තෙ ඒ දවස් ටික, ඒත් ආශ්චර්යන් විශ්වාස කරන්න සිද්ද වෙලා තිබුණ... ඒ වෙද්දි... බ්ලොග් එක මගේ ජීවිතේ ආදරණීයම යාළුවො කීප දෙනෙක්ගෙන් පුරවන්න තරම් ම මට කාරුණික හා ආදරණීය වෙලා තිබුණ නිසා...

-----------------------------------


Thursday, October 14, 2010

මතක අතීතයෙ පිටු...

චේජනාගෙ පි‍ටුවට අවුරුද්දක් පිරෙන්න ළඟයි... ඒ වගේම මම එක එක දේවල් ගැන පි‍ටු 95 ක් ම ලියල මේ වෙද්දි... ඊළඟ පි‍ටු පෙරලුම් 5 ත් එක්ක ම චේජනාගෙ පි‍ටුවත් එක්ක ‍රැඳිල ඒක මේතරම් කාලයක් නොකඩවා ලියන්න මගේ හිතම පෙළඹුනු හැටි, ඒක ලියන්න මම ආස වුණ හැටි එක්ක මට ම හිතෙන විදියට අතීතය දිහාවෙ ආපස්සට හැරිල බලන්න මම හිතුවා...
ඒ අතීතාවර්ජනයට මගෙ හිත ගොඩක් ම ආසයි... ඒ හින්ද මම ඒ අතීතාවර්ජනය කරනව මෙතන ඉඳන්...

----------------------------

අදත් බ්ලොග් එකක් කියන්නෙ මොකද්ද කියන ප්‍රශ්නෙට උත්තර දෙන්න මට සිද්ද වෙන වාර ගණන අනන්තයි... ඒත් මීට අවුරුද්දකට කලින් මම හිටියෙත් එතන,
මම ඉස්සෙල්ල ම බ්ලොග් එකක් ගැන දැනගත්තෙ නම් අහම්බෙන්... එකමත් එක දවසක සුදාරක මල්ලි ලියපු බ්ලොග් සටහනකින්...
ඒකෙ මාතෘකාව වුණේ "මොර‍ටු සරසවි ගමන සහ තවත් කතා" කියල වගෙයි මට මතක, ඒත් ආපහු ගිහින් ඒක බලල ආවෙ නම් නෑ දැන්.. මතක අතීතය මතක විදියට ම ලියන්නම් කියල හිතල...
අහම්බෙන් වතාවක් ගිහින් පිටස්තර කෙනෙක් විදියට කැම්පස් එක දිහා බලල ලියුවත්, සරල විදියට ම මොර‍ටුවෙ කැම්පස් එකේ අපේ රිද්මය ඒ කතාවෙ කැටි වෙලා තිබුණ.. කවදාවත් ම බ්ලොග් එකක් බලල අහල නැති මගෙ අතින් කමෙන්ට් එකක් ලියවෙන්න තරම් ම මට ඒ සටහනට ආස හිතුන... ඒකෙ තිබුන කමෙන්ට්වලින් සහ තවත් එක එක විදියට එක එක ලින්ක්ස් පස්සෙ ගිහින් ගිහින් අන්තිමට මට සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ සංසදය මුණ ගැහුණ,

"කතරට වැහි දිය පොදක් වගේ"

කියල කිව්ව නම් හරි ඒක... සිංහලෙන් කිසිම දෙයක් දකින්න කියවන්න නැතිව ඉඳල පිස්සු වගේ තිබුණ නිසාම මම හිතන්නෙ මම දවස් දෙකක් විතර ම අනිත් වැඩ නතර කරල ම බ්ලොග් කියෙව්ව...
බ්ලොග් කියවද්දි බ්ලොග් ලියන්න හිතෙන එක නවත්තගන්න බැරිව ඇති මම හිතන්නෙ කාටවත් ම... මටත් ඊළඟට හිතුනෙ බ්ලොග් එකක් ලියන්න... ඒත් ඉතින් බ්ලොග් එකක් ගැන මෙලෝ දෙයක් නොදැන කොහොමද බ්ලොග් ලියන්නෙ... ආයෙ "SBU", බ්ලොග් එකක් හදාගන්න ඕනෙ කරන හැමදෙයක් ම ඒකෙ තිබ්බ, තිබුණ ඊමේල් එකකට බ්ලොගර් බ්ලොග් එකක් හදාගත්ත ඔන්න ඉතින් අමාරුවෙන්.., ඒත් ලියන්න ආස වුණ හිතට ලියන්න මුකුත් ආවෙ නෑ නෙ... ඒ පාර ආයෙ ම ප්‍රශ්නයක්.., තනියම ඉන්දෙදි කියාගන්න කෙනෙක් නැතිව පොත් පි‍ටු අග ලියල තිබුන සටහන් කීපයක් තමා බ්ලොග් එකට මුලින් ම එකත් වුණේ...ඒත් අද ඒ සමහර සටහන් බ්ලොග් එකේ නෑ, පස්සෙ කාලෙක ඒ සටහන්වලින් කීපෙයක් මට ම හිතුන මකල දාන්න...
ඒත් බොහොමයක් සටහන් තාමත් තියෙනව මා ළඟ...

බ්ලොග් එකක් හදාගත්තට එතනින් එහා කිසිම දෙයක් මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ නෙ, මම මේක ලියල මම ම කියවද්දිත් මට සතුටක් නොදැනුන ම නෙවෙයි, ඒත් කවුරු හරි කියවනවද කියල බලන්න ගොඩක් ආසයි නෙ... කවුරුවත් කියවනවද කියල බලාගන්න කිසිම විදියක්  නැතිව ඉන්දෙදි එක දවසක් බ්ලොග් එකට පලවෙනි ම කමෙන්ට් එක ලැබිල තිබුන... දසුන් මධුසංක සොහොයුරාගෙන්, ඇත්තමයි ඒක දැක්ක ම හරියට සතු‍ටු හිතුන එදා... මේ වෙද්දි නිවාඩුවට ලංකාවට යන කාලෙත් ඇවිත්, ඒ සතුට හිතේ දෝරෙගලපු නිසා ම බ්ලොග් එක ඒ දවස්වල මගේ හිත අයිති කරගත්තෙ නෑ...ඒත් හිතේ දෝරෙ ගලපු සතුට බ්ලොග් එකේ සටහන් කර නිසාම අදත් ඒ සතුට එදා වගෙම මට විඳගන්න ඉතිරි වෙලා තියෙනව...


අදට මතක අතීතය මතු සම්බන්ධයි කරන්නම්... ආයෙත් මතක අතීතයෙ තවත් පිටුවක් පෙරලන තුරු විතරක්...

Wednesday, October 6, 2010

මා දුටු ජපානයෙන්... අදිරද මැදුර අවට...

කලබල ටෝක්යෝව මැද වැජඹෙන ජපන් අධිරද මැදුර...
ටෝක්යෝ දුම්රිය පොළට ඉතාම ආසන්නයේ ටෝක්යෝවෙ කලබලකාරී පරිසරය මැද අපූරුම නිහැඬියාවකුත් සුන්දරත්වයකුත් ප්‍රෞඩත්වයකුත් හිමිකරගෙන ජපන් අධිරද මැදුර පිහිටා තියෙනව...
ජපන් අදිරද මැදුර හා උද්‍යානයෙ සම්හර කොටස්වලට පිවිසීමේ ඉඩකඩ ලැබෙනව... මහ ජනතාවට...
මේ ඒ වගේ ජපන් අදිරද මැදුර අවට දිය අගල් පිළිබඳ එක් අධ්‍යනයකදී මා දුටු දසුන් පෙළක්...




 නවීකරණය වුණු කලබල ටෝක්යොව- මේත් ජපන් අදිරද මැදුර අවටමයි.. ඒත් පාරෙ එක පැත්තක පේන්නෙ මන්දිරය හා උද්‍යානය අනිත් පැත්තෙ පේන්නෙ මේ දසුන..


ජපන් අදිරද මැදුරේ එක පිවිසුමක්
නිජුබෂි පාලම- ඈතින් පේන්නෙ ජපන් අදිරද මැදුර මේ ප්‍රදේශය දෙවන ලෝක යුද්ධ සමයෙදි බොහොම විනාශ වුනා කියල කියනව.. ඒත් දැන් ඒව ආපහු ඒ විදියට ම ගොඩනගල

 මන්දිරය අවට ප්‍රදේශය
දෙවන ලෝක යුද්ධ කාලෙ ජර්මන් හමුදාවෙ මූලස්ථානයක් මේ හරියෙ තිබුණ කියල තමා කියන්නෙ..
ජපන් අධිරද මැදුර වටා පිහිටන දිය අගල තමා පහළින් පේන්නෙ... එදා සුන්දරත්වය, ඇතැම් විට ආරක්ෂාව සඳහා නිර්මාණය කළ හා නඩත්තු කළ මේ දිය අගල්වලටත් ජල දූෂණයෙන් මිදෙන්න හැකි වෙලා නෑ, නවීකරණය වුණු ටෝක්යොවෙ සිදු වුණු වෙනස් වීම් මේ දිය අගල්වලත් යම් යම් වෙනස්කම් සිද්ද කරල...
මේ දිය අගලේ සමහර කොටස් සාමාන්‍ය ජනතාවට විනෝදාස්වාදය සඳහා ඔරු පැදීම වගෙ කටයුතුවලට විවෘතයි... විශේෂයෙන්ම වසන්තයෙ මේ අවට සකුරා මල් පිපෙනවත් එක්කම... උඩ පින්තූරෙ පේන ගස් බොහොමයක්ම සකුරා ගස්...

මේ ස්ථාන දෙක ඉතාම ආසන්න ස්ථාන දෙකක්.., ඒත් මේ දවස්වල, ඒ කියන්නෙ ගිම්හානයෙ අග සහ වසන්තයෙ මුල... බලන්න වෙනස...

මේ දවස්වල මේ වතුරට බහින්න මේ වතුරෙ ඔරු පදින්න කොහොමටවත් නොහිතුනට වසන්තයෙ මේ ඔරු පදින්නෙ ඔය දිය අගලෙම තමයි...



Saturday, October 2, 2010

නාඳුනන අහස යට දෙවසරක්...


ඔක්තෝබර් දෙවෙනිදා, හරියට ම අද වගේ දවසක මේ රටට ආවෙ...ඒත් අද වෙනකොට මේ නාඳුනන අහස යට ගතවෙන දෙවෙනි අවුරුද්ද ඉවරයි...තුන්වෙනි අවුරුද්ද පටන් ගන්නව...ජීවිතේ යමක් කමක් තේරෙන කාලෙ වැඩි හරියක්ම ගත වුණේ ගෙදරින් පිට නිසා රටින් පිට වෙලා ඉන්න එකෙත් ලොකු අමුත්තක් නොදැනුනත් සති අන්තෙට ගෙදර යන්න බැරි ඇයි කියල හිතට පහදන්න නම් එච්චර ම පහසු වුණෙත් නෑ ආව මුල් කාලෙ...කාලෙ ගතවෙලා යනවත් එක්ක ම මම මේ රටට, මේ ගෙදරට හුරුවෙලා මේ ගෙදර රැඳෙන නිදහසට ආදරය කරන්න පටන්ගත්ත,ඒ හින්ද ම නිවාඩුවට ගෙදර ගියාම නම් මෙහේ ගෙදර මතක් වුණෙ නෑ ම කියන්න බෑ... ලංකාවෙ ඉඳල ඇවිත් මේ ගේ ළඟට එනකොට ආපහු ගෙදර ආව කියන හැඟීම හිතට ආව, කොයි තරම් දුකින් ආවත් අම්මල ව දාල...

මේ අවුරුදු දෙක ජීවිතේට පුදුමාකාර අත්දැකීම් ගොඩකුත් එකතු කළා... වෙනස් ම පරිසරයක රැඳුන සහෝදර සහෝදරියො වගේ යාළුවො... ආගම, ජාතිය ඒ විතරක් නෙවේ අපි එකිනෙකා අතර දුර, මේ කිසිම දෙයක් බැඳීම්වලට බල පාන්නෙ නැති බව මම තේරුම් ගත්තෙ මේ අවුරුදු දෙකේදි... සරසවිය තුළ බැඳුන සුවිශේෂි ම බැඳුම් අතරෙ මගේ ආදරණීය ම යෙහෙළිය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් සමාජ සංස්කෘතියක් තුල ඉපදිල හැදිල වැඩිල මෙහේදි හමුවුණ කෙනෙක් වුණත්, මගේම සොයුරිය වගේ දැනෙද්දි ජීවිතේ මොනතරම් නම් අපූරුද කියල මට හිතුණ...

ඒ විතරකුත් නෙවේ... කෙනෙක් ගැන අපි හිතන හැටි, හැඟීම් සම්පූර්ණයෙන් ම වෙනස් වෙන හැටි... මේ ඔක්කොම වටහ ගන්න අත්දැකීම් මේ අවුරුදු දෙකේ ජීවිතේට එකතු වුණා...

අනිත් දේ, අවුරුදු 12 ත් 14 ත් අතරෙදි වගෙ නතර කළ සිංහලෙන් ලිවීම ආයෙ පටන් ගන්නත් මේ දැනුන පාළුව ම තමා හේතුව වුණේ... පොත් පිටු අග කවුරුත් නොදැක තිබුණ පුංචි පුංචි කවි බ්ලොග් අවකාශයෙ සටහන් වෙන්න පටන්ගත්ත... ඒත් එක්ක ම බ්ලොග්කරණය ජීවිතේට තවත් අපූරු අත්දැකීමක් ගෙනත් ජීවිතේ වඩාත් සුන්දර කලා කිව්වොත් හරි...නිර්නාමිකත්වයට සහ හමුනොවීම ට වහං වෙලා මිනිස්සු නොමිනිස්සු වගේ හැසිරෙන හැටි, නාඳුනන ම කෙනෙක් තවත් කෙනෙක්ගෙ දුක වේදනාව, සතුට බෙදාගන්න එකතු වෙන හැටි... ඔය දෙකම අත්විඳල දැන් නම් හිත රිදවන දේවල් දිහා උපේක්ෂාවෙන් බලල සෑහෙන තරමක ට විඳගන්නත් පුළුවන්...

අද මේ වෙලාව වෙනකොට සරසවිය ගෙදර විතරක් නෙවේ මේ පාරවල් මං සලකුණු ගස් කොළනුත් හිතට දැනෙනව... හුරුපුරුදුයි කියල... මගේ කියන ආදරණීය බැඳීම් සියල්ල ම තියෙන මගෙ රටට යන්න හරිම ආසයි... ඒ අදහස ආවදා ඉඳල ඒ වගෙම තියෙනව... ඒත් දාල ගිය මුල් දවස්වල මෙහෙ ගැනත් පාලුවක් හිතේ ඇතිවෙන්නෙ නෑ කියන්න නම් බෑ දැන්...
තනියම ඉඳගෙන හිතද්දි මම රටින් පිටවෙලා ගෙදරින් ඈත් වෙලා, අවුරුදු දෙකක් හිටිය කියන එක ටිකක් අදහගන්නත් අමාරුයි වගෙ... ඒත් එහෙම ඉන්න පුළුවන් වෙන්න නිතරම ගෙදරට කතා කරන්න තියෙන හැකියාවයි, සමීපම යාළුවොයි පුදුමාකාර ශක්තියක් වුණා කියල නම් මට හිතෙනව...
ඉතින් නාඳුනන රටක තනියම ගතවෙන මගේ ජීවිතේ සැබෑවටම ජීවත් වීමක් කළ ආදරණීය ම මිතුරන් සියල්ලන්ට ම සෙනෙහසින්...කියන්නම්...
ඔබට ස්තුතියි...!!!

2 nd October, a special day... two years before... I left my country and came here..Today it starts the third year in Japan...Being away from home, almost half of my life, it was not so strange to be out of the country... however it was so difficult to make understand my mind why I cant go home in the weekend. In the beginning every weekend I was suffering a lot... Later, I got adapt to the life here and I started to love my home here...When I came back after vacation, it made me feel that I came home when I saw may home here... though I was worrying about leaving my loved ones in Sri Lanka.
These two years, specially the second year here made me to understand nothing matters for a friendship, if we can understand each others feelings. The distance between us, totally different cultures did not matter...Friends could make life interesting and joyful...

The loneliness I felt here made me to start writing in Sinhala again, which was stopped when  I was 12-14 years...It was a really nice experience to find a set of very good friends who can care a lot... and who can share hurt and love with each other, sometimes even unknowns in person...
However now this environment is familiar too... I have been started to love it... though I m  impatiently waiting for returning to my home country, I will miss here one day...
Sometimes it s unbelievable that I was out of country for two years...still the ability to talk to home when ever I feel and close friends who shared ups and downs of my life made it possible...

So....
THANKS A LOT ALL MY FRIENDS, WHO MADE MY LIFE LIVING HERE...!!!

This is written in English BECAUSE OF YOU my dearest friend,
Though you can't differentiate any Sinhala character from each other,
Though you see every Sinhala character as a flower,
and still imagines you are a member of my blog
by counting the comments and the number of posts I have done.


Tuesday, September 28, 2010

ඉදින් පියඹා යන්න ආසලු නාඳුනන මෙදෙසින්...


වසන්තය සැඟවී යද්දින්
ගිම්හානයේ මිහිරෙන්
හරිත තුරුපත් දිදුලනාවෙන්
කුල්මත්ව සිටියෙන්
සමු යදින කෙඳිරිල්ලෙන්
සිත් අහස හැඬුවේ නෑ...එ නමුත්
ගිම්හානයත් අයදී දැන්
සමුගන්න අවසරයක්
මිදිය යුතුළු හරිත තුරුපත්
ගැලවෙන්න ශීතෙන්
කෙම්බිම් සොයායන
විහඟ ගී ගොලුයෙන්
ඉදින් පියඹා යන්න ආසලු
නාඳුනන මෙදෙසින්...
සෙනේ සිත් මග බලා ඇතිලූ
එන තුරා අහසින්...

Thursday, September 23, 2010

කැටපත් පවුරකි ඔබෙ නෙත් යුග මට...ගීත දෙකක්



කැටපත් පවුරකි ඔබෙ නෙත් යුග මට ආදර ගී පද වැල් රඳනා...
පියපත් යුවලකි ඔබෙ සෙනෙහස මට ආදර තුසිතය වෙත වසනා...

නිදිසුව නොපතමි මා නෙත් හඳුනන සුපුරුදු සිහිනෙක නෙත සතපා
සිත මිස කය නැති ආදර බඹලොව රැජිනයි මාහද කිරුළ දරා

දොඩමලු නෙත් යුග කැටපත් පවුරේ රැඳි ගී පද එකිනෙක මුමුණා
නුපුරුදු කවි ලොව මා කවියෙකු කර ඔබ හිඳිනේ බිලිඳෙකු ලෙසිනා


අපරිමිත සෙනෙහසක සැහැල්ලු ආශ්වාදය හිතට දැනෙන මේ සිංදුව මම ආසම සිංදු අතරෙ තියෙන එකක්... මුලින්ම මේ සිංදුව රේඩියෝ එකේ අහපු දවසෙම මේ ගී පද ටික ලියාගන්න තරම් මේ ගී පද මගේ හිත ඇද ගත්ත...

මේ ගීතය කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රී පදරචනයක්, රෝහණ වීරසිංහයන්ගේ ස්වර රචනයක්, ශාලිත අබේවික්‍රම හා චන්ද්‍රලේකා පෙරේරා ගයන යුග ගීයක්...

අද උදේ ආපහු මේ සින්දුව අහන්න හිතිල සින්දුව හොයන්න පුරුදු විදියට ම කැටපත් පවුරකි කියල ගූගල් කරද්දී වික්ටර් රත්නායකයන්ගෙ ගීතයකුත් එතෙන්ට ආව, ඒකත් ඇහුවම ඒකෙත් මේ ගියට බොහෝම සමානකමක් දැනුන, වෙනස්කමුත් තිබුණත්...ගී දෙක ම ඒ නිසා මම මෙතනට එකතු කරනව.

ගී දෙකේ නිර්මාණ අතරෙ සම්බන්ධතාවයකුත් තියෙනව ද කියල මම දන්නෙ නම් නෑ... වික්ටර් රත්නායකයන් ගයන ගීයේ ගී පද හා තනු නිර්මාපකයන් සොයා ගන්නත් බෑ...

කැටපත් පවුරකි ඔබෙ නෙත් යුග මට මා හද ආදර පද මවනා
පියකරු දසුනකි දෙනුවන් දිග ඇති සීගිරි අඟනක් නෙත ගැටෙනා

උකුලේ හැඩ ඇති සුන්දර සලුපිලි නාඹර පියයුරු මත තබලා
අග මෙහෙසියගේ රතඟිලිවල ඇති මල් මාලා තුනු අග අමුනා
සිප ගන්නම් ආ මග විමසා

රූබර නිතඹට ඉඩ දී පෙරලෙන පැද්දෙන රණ තිසරුන් සනසා
සිත්තර තෙලිතුඩ කළගුණ සිහිවී නෙත් යුග මත මහ වැසි මවනා
ඒ මුදු දැක සිත ගත නිවනා


ගී දෙකම සුන්දරයි... ඒවාට ආවේණික විදියට.... බොහෝ සමානයිත් ගී දෙක....

ඒත් තාමත් මගෙ හිත ඇතුළෙ ගැයෙන්නෙ නම්

කැටපත් පවුරකි ඔබෙ නෙත් යුග මට ආදර ගී පද වැල් රඳනා...
පියපත් යුවලකි ඔබෙ සෙනෙහස මට ආදර තුසිතය වෙත වසනා...  කියල ම තමයි....




Saturday, September 18, 2010

සැප්තැම්බර්, සාහිත්‍ය මාසෙ...

සැප්තැම්බර්, සාහිත්‍ය මාසෙ...
මේ සැරේ පොත් ප්‍රදර්ශනය සැප්තැම්බර් 18 වෙනිදා අද පටන් අරගන්නවලු...

පොත්පත් කියවන කවුරුත් කොහොම හරි පොතක් දෙකක් ගන්න පෙරුම් පුරන දවස් නෙ මේ,  මමත් රස්සාවක් කරන්න ගත්තට පස්සෙ මට පුළුවන් විදියට පොතක් පතක් ගත්තෙ මේ කාලෙදි තමා...

සාහිත්‍ය මාසෙත් එක්ක බැඳුන මතකයන් කීපයක් ම තියෙනව...එකිනෙකට වෙනස් අවුරුදුවල වෙනස් මතක තමා.. ඒත් ඔක්කොම සාහිත්‍ය මාසෙට සම්බන්ධයි...

--------------------------------------------------------------------------------
සාහිත්‍ය මාසෙ ගැන මට තියෙන පරණම මතකය 

"අපිට බැරි වුණාට දරුවො ඉංග්‍රීසි ඉගෙනගනියි " කියල, දුවෙක්ද පුතෙක්ද වත් නොදන්නා කුසේ ඉන්න දරුව වෙනුවෙන් එක සැප්තැම්බර් මාසෙක අම්ම ළඟ තිබුණ සල්ලිවලට මළලසේකර ශබ්ද කෝශයක් ගත්ත මගේ අම්මා... ඒක ඇහුව වෙලාවෙ මට දැනුණෙ විස්තර කරන්න බැරි හැඟීමක් අම්ම ගැන... මොනතරම් නම් අම්මා මම වෙනුවෙන් පෙරුම් පුරන්න ඇත්ද කියල...
මේ කතාව මුලින් ම අහද්දි ඈ දුටු සිහිනය සැබෑ කරන්න තරම් මම ලොකු නෑ... ඒත් ඈ දුටු සිහිනය සැබෑ කරන්න ම ඕනෙ කියන අදහස හිත පතුලට ගියේ නම් එදා... එදා ඉඳන් හැම සාහිත්‍ය මාසෙකම මට ඒක මතක් වෙනව.... මම හිතන විදියට මේක ලියන අද නම් මම ඇගේ සිහිනය සැබෑ කරල...

මේ කතාව දවසක් මට කිව්වෙත් අම්මගෙම යාළුවෙක්... මට අවුරුදු 16 දි විතර... සමහර වෙලාවට ඒ කතාව මගේ ජීවිත ගමන වෙනස් කරන්නත් ඇති...

----------------------------------------------------------------------
සරසවියෙදි උදාවුණ සාහිත්‍ය මාස...

පොත් ප්‍රදර්ශනය බලන්න යන්න මම පුරුදු වුණේ සරසවියෙ ඉඳෙද්දි...
පුස්තකාලවලින් හොයාගෙන කියෙව් බොහොමයක් රුසියානු සාහිත්‍ය කෘති විකුණන්න තියෙනව මම දැක්කෙ එදා... ඒ අතරෙ මම පුංචි කාලෙ ගොඩක් ආසාවෙන් බලපු ලස්සන බූල් බල්ලෙක් ඉන්න පින්තූර කතා පොතත් තිබුණ....

ඒත් ඒ කාලෙ මම මගේ අධ්‍යාපන කටයුතු කරගෙන යන කාලෙ... මට නවකතා පොත් එකක්වත් නොගෙන මට ඕනෙ ම වෙලා තිබුණ පොත් එකක් හරි දෙකක් හරි තමයි ගන්න සිද්ද වුණේ...

------------------------------------------------------------------
 2007 සැප්තැම්බර්

දෙතුන් සැරයක් ම පොත් ප්‍රදර්ශනේ බලන්න ගියා ඒ වතාවෙ...මේ කාලෙ වෙනකොට මම රස්සාවක් කරනව... කලින් වතාවල වගෙ නෙවෙ මම පොත් ගන්නව කියල හිතල ම වෙන්කර ගත්තු මුදලක් මා ළඟ තිබුණ...ඒ නිසා මම දැක්කම ගන්න ආස කරපු නව කතාපොතුත් ගත්ත මම ඒ කාලෙ... එතකොට මම රාජ්‍ය සංස්ථාවක වැඩ කළේ, සංස්ථා පුස්තකාලේ තිබුණ පොතුත් බොහොමයක් ම කියවපු ඒ පුස්තකාලෙ යාවජීව සාමාජිකයෙක් වුණ මම සංස්ථා පුස්තකාලෙට පොත් ගේන්නත් එකතු වුණා ඒ සැරේ...

ඒ ගත්තු පොත් අතරින්

රයිඩර් හැගාර්ඩ්ගෙ Morning star කෘතියෙ සිංහල පරිවර්තනය "අමෙන් දෙවියාගේ දියණිය" (චන්ද්‍රසිරි දසනායක මහතාගෙ පරිවර්තනයක්)  , ස්ටෙෆන් ලොරෙන්ට් ගෙ "හිට්ලර්ගේ සිරකරුවෙක්" මම ගොඩක් ආසාවෙන් ම කියවපු තව ගොඩක් සැරයක් වුණත් ආයෙ ආයෙ කියවන්න ආස පොත් දෙකක්...

ගොඩක් වතාවක් කියවපු නිසාම මගේ හිතට කාවදින ම තැන් දෙකක් "අමෙන් දෙවියාගෙ දියණිය" පොතෙන් ජීවිතේට ම මතක හිටින්න එකතු වුණා.., එකක් "ඔබ මනුෂ්‍ය දුවක් නිසා කරදර හා බාධකවලට මුහුණ දී ඉන් ජයගන්නවා මිස අනාගතය දෙස එබී බලන්න යන්න එපා" කියල නෙතිර් තුආ රජ කුමරියට දෙන අවවාදය...

"Why, O Queen Neter-Tua, why wouldst thou know the future? If hell yawns beneath thy feet, why wouldst thou peep through its golden doors before the time? The future is hid from mortals because, could they pierce its veil, it would crush them with its terrors. If all the woes of life and death lay open the gaze, who would dare to live and who—oh! who could dare to die?"
"Then woes await me, O thou who wast my mother?"
"How can it be otherwise? Light and darkness make the day, joy and sorrow make the life. Thou art human, be content."
( Extracted from the book- Morning star)

අනික

අද දූලි ගොඩේ වැතිර සෙල්ලම් කරන දරුවාට හෙට නුඹට වඩා බොහෝ ඉහළින් තබන ඉරණමක් හිමිව තිබිය හැකි බව මතක තබාගන්න... ඔබත් ගවයාත් පණුවාත් අප අවට ඇති මේ එකම වාතය හුස්ම ගන්නා බව මතකයේ තබාගන්න...
 
"Remember that the beggar child playing in the sand may have a destiny more high than yours when all the earthly count is reckoned. Remember that you share the air you breathe with the cattle and the worm."

( Extracted from the book- Morning star)


මේ දෙක ම මගේ ජීවිත ගමන ඉස්සරහට යද්දි ජීවිතේ දිහාවෙ උපේක්ෂාවෙනුත් තවත් කෙනෙක් දිහාවෙ ඔහු හෝ ඇයට හිමි ගෞරවයෙනුත් බලන්න උදව් වුණා කියල මට හිතෙනව... ඒකමයි මේව මගේ හිතේ නොමැකෙන්න සටහන් වෙන්න ඇත්තෙත්...

------------------------------------------------------------
ඊට පස්සෙ ආයෙම පොත් ප්‍රදර්ශනය බලන්න යන්න දවසක් ආවෙ නෑ...
ගිය වතාවෙ ලංකාවට ගියාම නම් ... පොත් ගන්න කෑදරකම තිබුණට ගේන්න බෑ නෙ, අනික යනකොට මම ඒව ආපහු ගෙනියන්නත් එපෑ කියල හිතල නුගේගොඩ සරසවියෙන් පොතක් දෙකක් අරගෙන එන්න ආව...

ඒත්
අදත් ඉඩ ලැබෙන විදියට ඊ - බුක් එකක්වත් හොයාගෙන කියවන්නත්, හිතට එන දෙයක් කොහේ හරි සිංහලෙන් ලියල තියන්නත් ආස හිතෙන්නෙ මේ පොත් කියවන, කියවපු පුරුද්ද නිසාම වෙන්න ඇති...




Thursday, September 16, 2010

ඈත් ඔහුත්... (ඉස්සර වගෙ... නෑ දැන්)

පායන සඳවත - නෑ නුඹ ගැන හිත
මා නොදකින ඈ -  නුඹ දකිනා හින්දා...

සුදු මුදු රළ පෙළ - නෑ නුඹ ගැන පෙම
අප පිය සටහන් - මකා දැමූ හන්දා...

දිදුලන තරුකැට -  නෑ නුඹ ලස්සන
ඇගෙ තරු ඇස් දැක - ඔච්චම් කළ හින්දා...

නීල ගගන තල - නෑ නුඹ මනකල්
ගුවන් සැතපුමක් - බොහෝ ම දිග හන්දා

නිශා ගගන තල- තරු ඇතිරිලි යට
අප හමුවන - එක ලස්සන දවසක
සුදු මුදු රළ පෙල සොඳුරුයි
ආයෙම හිතේවිදෝ මන්දා...

Saturday, September 11, 2010

දෙකේ පන්තියෙ ටීච...



'හෙට එනකොට තාත්ත ගැන රචනයක් ලියන් එන්න... අද අම්ම ගැන ලියන හැටි කියල දුන්න නෙ...'

කොහොමටත් මම නම් තාත්ත ගැන ලියන්න කැමතියි...
ගෙදර ගිය ගමන් ම මම රචනෙ ලිව්ව... මම දන්නව පහුවදා රචනෙ බලන බව...පුළුවන් තරම් හොඳට ලිව්ව ඒ නිසා....

ගොඩක් දෙනෙක් රචනෙ ලියල තිබුණ, එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් බොරුවට පේළි දෙකක් විතර ලියාගෙන ඇවිත් තියෙනව දැක්ක ම ටීච ට තරහයි...  ඒත් අමිල, අමිල රචනයක් ලියාගෙන ඇවිල්ල තිබුණෙ ම නෑ....

'ඇයි අමිල රචනෙ ලිව්වෙ නැත්තෙ...'

'තාත්ත නෑ නෙ ටීච...'

'ම්ම්... '

ටීච හරිම අකමැතියි ගෙදර වැඩ නොකර එනවට, වෙනදට නම් ටීච ට හරියට තරහ යනව ඔය වගෙ උත්තරවලට... ඒත් අද නම් ටීච පොඩ්ඩක්වත් තරහ ගත්තෙ නෑ...

 ඒක නියම උත්තරයක් නෙ...රචනෙ ලිව්වෙත් නෑ, බැනුම් ඇහුවෙත් නෑ....
-----------------------------------------------------------------------
හතර විතර වෙන්න ඇති , දවස ම ඇවිදල ඇවිදල මහන්සියට හොඳට ම නින්ද ගියා... නින්දෙන් ඇහැරුණාට අම්මට කතා කරන්න විදියක් නෑ, ගෙදර කවුරුහරි පිට කෙනෙක් කතා කර කර ඉන්නව වගේ ඇහෙන්නෙ....

'අපේ කෙල්ල කොහොම පැටලුණා ද මන්ද ඔය කොල්ල එක්ක...'

ගෙදර සාලෙ කෙරීගෙන යන කතාවෙ කොටසක්, එතෙන්ට ගිහින් ඕක හොඳට අහගෙන ඉන්න ගියොත් නම් කොහොමටවත් අහන්න වෙන්නෙ නෑ, මෙහෙම ඉඳගෙන ඇහෙන විදියට අහගෙන ඉන්න එක තමා හොඳ...
 ------------------------------------------------------------------------

'උඹ හිතුවද උඹෙ ඔය අවජාතක කොල්ලට මගෙ දුව දෙයි කියල...', නිලන්තිගෙ අම්ම, අමිලගෙ අම්මට හොඳටෝම බනිනව, මහ පාරෙ...

එදා අමිල දුන්න අපූරු පිළිතුර විදුලියක් කෙටුව වගේ මගේ හිතේ ඇඳිල මැකිල ගියා... ඒත් ඒ උත්තරේ යට තිබුණ කටුක ඇත්ත දෙකේ පන්තියෙ ටීච නිහඬ කළ බව මට තේරුණේ එදා...
අමිලගෙ අම්ම හරිම හොඳයි, හරි ම කරුණාවන්තයි... පුංචි කාලෙ ඉස්කෝලෙ පඩි පෙළ බහිද්දි අමිලගෙ අම්ම මාවත් බස්සවනව, මට හරියට දුක හිතුණ අමිලගෙ අම්ම නිහඬව ම එතනින් ඇත්වෙලා යන හැටි දැක්ක ම...

නිහඬව ඈත් එක්ක එතන ඉඳන් ඉස්සරහට ඇවිද ගෙන ගියා මිස නිහඬ බව බිඳින්න මට හිතුණෙ නෑ...

ගෙදර ළඟ ට හැරෙන පාර ළඟදි, පුරුදු විදියට නැන්දේ මම යනව කිව්වම 'පරෙස්සමින් යන්න දුව' කියල කියද්දි අමිලගෙ අම්මගෙ කටහඬේ වෙනසක් අඳුනගන්න මට පුළුවන්කමක් වුණෙ නෑ....
ජීවිත කාලෙ පුරා ම ඈ වින්ද දුක් කරදර කන්දරාව ඇගේ වෙනස මගෙන් වසන්කරන්න ඇති...

---------------------------------------------------------
 කාලෙකින් ගෙදර ආවෙ...

මේ පොඩ්ඩ ගෙදර ළඟට ඇවිදගෙන යන්නත් අමාරු තරම් අව්ව සැරයී... ඉස්සරහ බලල ඉස්සරහින් කෙනෙක්ව අඳුරගන්න බැරි තරම්...  කුඩයක් ඉහළගෙන පරෙස්සමට පුංචි බබෙක්වත් තුරුල් කරගත්ත යුවලක් මගෙ ඉස්සරහට එන්නෙ...

මම ඈ ව අඳුනන්නෙ නෑ, ඒත් ඈ එක්ක ඉන්නෙ අමිල... අමිල අතේ ඉන්නෙ පුංචි පුතෙක්....
---------------------------------------------------------
මම ආයෙම දෙකේ පන්තියට ගියා හිතින්...

මේ පුංචි පුතා නිසා නම් දෙකේ පන්තියෙ ටීච ට නිහඬ වෙන්න සිද්ද වෙන එකක් නෑ...








Friday, September 3, 2010

ලොව ගිම්හානයේ දැවෙමින්...

ලෝකය අසාමාන්‍ය ලෙස උණුසුම් ගිම්හානයකට මුහුණ දෙමින්... ජපානය 1898 දි කාළගුණ වාර්තා තැබීම ඇරඹුමෙන් පසුව ම මුහුණ දෙන උණුසුම්ම ගිම්හානය මේකලු..ටොක්යෝව සෙල්සියස් අංශක 37 ක උපරිම උශ්ණත්වය ට ළඟා වුණ බව කියවෙනවා...

මේ වෙද්දි ලෝකයේ රටවල් 18 ක ඉහළ ම උෂ්ණත්වයන් 2010 වසරෙදි වාර්තාගත වෙලා තියෙනවා... ඒ රටවල් අතර
1942 දි තැබුණ උෂ්ණත්ව වාර්තාව බිඳ හෙලන පලස්තීනය - 51.4 ක උෂ්ණත්වයක් වාර්තා කරල ...යුක්‍රේනය,සයිප්‍රසය , ‍ෆින්ලන්තය, කටාර්, කුවේට් හා රුසියාව ද මේ රටවල් අතරට අයත් වෙනවා...

දකුණු ආසියාතික රටවල් අතරින් පකිස්ථානයේ මොහෙන්ජොදාරෝ නගරයේ සෙල්සියස් අංශක 53.5 ක උපරිම උෂ්ණත්වයක් වාර්තා වෙලා...ලැව්ගිනි, උෂ්ණත්වය නිසා සිදුවන මරණ ආදී බොහෝ ව්‍යසනයන් මේත් එක්කම එන්න ඇති...වාර්තාගත ලෙස ශීත ශිශිරයකට මුහුණ දීමෙන් අනතුරුව එළඹුණ වාර්තාගත උණුසුම් ගිම්හානයකටත් මුහුණ දෙන්නට සිදුවීමේ හේතු නම් පැහැදිලි නෑ...
ඒත් අධි උණුසුමට හේතු සොයා බැලූ රුසියානු වාර්තාවලට අනුව නම් ස්වභාවික වායුගොලීය වායු සංසරණ ක්‍රියාවලියේ වෙනස්වීම් මේකට හේතු වුණා කියල කියවෙනව..කොහොම වුණත් ඊට ම එකතු වුණ නාගරීකරණය, හරිතාගාර වායු මුදාහැරීම, වනාන්තර විනාශය ආදී දේවල් මේකට අනුබල දෙන්න ඇති කියන මතය ඒ වාර්තාවලින් ප්‍රතික්ෂේප වෙන්නෙත් නැති බවක් තමා පේන්නෙ...

අද දවසෙදිත් මෙහි ඉදිරි දින දහයේ කාළගුණ අනාවැකිය උෂ්ණත්වය අඩු වීමේ ලකුණක්වත් පෙන්නන්නෙ නෑ... දැන් නම් ගිම්හානය ඉවසගන්න බැරිම තරම්... දකුණු ආසියාවෙන් ආව හැමදාමත් හිරු රශ්මිය විඳල පුරුදු අපිට මේ ගිම්හානය මේ තරම් අපහසුවක් ගේනව නම්...? අපිට වඩා මේකට ඔරොත්තු දෙනව අඩු අනිත් ජාතීන්ට මොනතරම් නම් අපහසුවක් දැනෙනව ඇත්ද ?


Source:
http://www.mercurynews.com/nation-world/ci_15971316?nclick_check=1
http://climatesignals.org/2010/08/18-national-heat-records-set-so-far-in-2010/
http://en.wikipedia.org/wiki/2010_Northern_Hemisphere_summer_heat_wave


Tuesday, August 31, 2010

මා දුටු ජපානයෙන්... ෆුජි සන්...

ජපානෙට ආව දා ඉඳල ඈත අනන්තයෙ පේන ෆුජි කන්දෙ සොඳුරු නුපුරුදු රුව මගේ හිතේ නතර වුණා... කාලෙත් එක්කම සරසවියෙ ඉඳන් ඈත බලද්දි දිනපතාම දකින ඒ රුව සුපුරුදු දසුනක් වුණත් හිත හැමදාම ෆුජි සන් ට ආදරේ කළා... ශිශිරය පුරාවට හිම බේරෙන ෆුජි ගිම්හානයෙ ගිනිකන්දක් බව කියන්නම ද මන්ද දුඹුරු පාටට ගහක් කොළක් නැතිව ම පෙනෙද්දිත් අසුන්දරයි කියල හිතුණෙ නෑ...
ෆුජි වඩාත් සුන්දරව දැක්ක මුල්ම මතකයන් අතරෙ ගුවන්යානා කවුළුවෙන් දුටු ෆුජි අමතක කරන්නම බෑ... හිමෙන් වැහුණ ෆුජි කඳු මුදුන ගුවන්යානා කවුළුවෙන් දැක්ක මොහොත තමා මේ...


 ෆුජි සන් බලන්න යන්න හිතේ තිබුණ ආසාව සෑබෑවක් වෙලා ෆුජි සන් ළඟට ම ගිහින් හිතේ හැටියට බලාගෙන කවගුචිකො විලේ බෝට්ටුවකත් ගිහින් එන්න පහුවුනු සතියෙ ඉඩ ලැබුණ...
ෆුජි හා ඒ අවට සේයා රූ කීපයක් තමා පහළ තියෙන්නෙ....
කවගුචිකො විලේ ඉඳන් බලද්දි ඈතින් පේන ෆුජි... කඳු මුදුන වළාකුළුවලින් වැහිලා...

කවගුචිකො විලේ බෝට්ටුවෙ යද්දි...




ෆුජි කන්ද මුදුන තමා මේ... කොච්චර ලස්සන වුණත් ෆුජි ඉතින් ගිනිකන්දක් නෙ... ගලාගිය ලාවා ගල් වෙලා ෆුජි කඳු මුදුනෙ තැන්පත් වෙලා...


ඉන් පස්සෙ තියෙන්නෙ ෆුජි කන්ද මුදුනෙ ඉඳන් දකින හිරු නගින දසුන....කන්ද මුදුනෙ සේයා රූ නම් මම ගත්ත ඒව නෙවේ... මම කන්ද නැග්ගෙ නැති නිසා... ෆුජි කන්දෙ 5 වන පියවර දක්වා බස් රථයක යන්න පුළුවන්... ඒ වෙද්දි මුහුදු මට්ටමේ ඉඳන් සම්පූර්න උස මීටර 3776 ක් වන ෆුජි කන්දේ මීටර් 2376 ක් උසක් තමා යන්න ලැබෙන්නෙ... ඉතිරි දුර යනව නම් ඉතින් පයින් තමා...


ෆුජි කන්ද මුදුනෙ ඉඳන් බලද්දි පේන වටපිටාව...

ගිනිකන්දක් වෙලත් ඒ බව දෑසින්ම දැකලත් තාමත් හිත පෙම් බඳින ෆුජි... ශිශිරයෙ හිම සළුත් එක්ක ආයෙම දකින්න ආසාව තාමත් හිතේ ඉතිරියි...

මෙහෙයවන සෙනෙහස...

අද මගේ හිතේ තියෙන්නෙ අමුතුම මාතෘකාවක කතා කරන්න. මා අවට සිදුවුනු යම්කිසි සිදුවීම් සමුදායක් අවබෝධ කරගත නොහැකි තැන ඒ සඳහා යම්කිසි තොරතුරක් ...