Thursday, January 17, 2019

අමදින්නී...

නුපුරුදු පරිසරයෙ නුපුරුදු මිනිස්සු අතරෙ නුපුරුදු ගැහැණියක් විදියට ඈ මට මුණ ගැහුනෙ....

ඇගේ රූපය මට මතක් කළේ සුරංගනා කතාවල නපුරු මන්තරකාරිව...

මූණෙ රැවුල වැවුණු ගෑණු නපුරුයිළු...මූසලයිළු...
ඕව මම පුංචිකාලෙ ලොකු මිනිස්සු කියනව ඇහුණ කතා...

ඈ මුල්ම දවසෙ දැක්කම මට ඒ කතා මතක් වුණා...

------------------------------------------

 
මූණ බැලුවට ඈ මාත් එක්ක හිනාවුණේ නෑ...
ඒත් මම ඇරුණු ජනෙල් පියනෙන් දිගටෝම ඈ දිහා බලාන හිටියා...

මිදුල් කෑල්ල අතුපතු ගාල ඉවරයි... කුණු අස්කරන්නම ගන්න තියාගෙන තියෙන කවුදෝ අහක දාපු ඇඳඇතිරිල්ල උඩට කුණු ටික එකතු කරගෙන ගිහින් අහකට දාල,

ඈ යන්න ගියා...

-----------------------------------------

ඔවුන්ගෙ සුපවයිසර්වරයත් ගෑණු කාණ්ඩෙ වට කරගෙන සුපවයිස් කරන තණකොළ කැපිල්ලට, වත්ත සුද්ද කිරිල්ලට ගන්න කණඩායමට ඈ ඇතුළත් වෙන්නෙම නෑ... ඒ කණ්ඩායමට ඇතුළත් නොවුණදාට වෙනද ඒකට ඇතුලත් වෙන ගැහැණු සුපර්වයිසර්වරයට බනිනව...

 "මෙච්චර අතුගාන්න ඉන්නෙ අපි දෙන්නයි... සුපවයිසර් මහත්තය එතන ගෑණුටික වට කරගෙන කතාව" කියල...

කිසිම දවසක කට්ටියත් එක්ක එකතු වෙලා කාටවත් බැන බැන ඉන්නව දකින්න නොලැබෙන මේ ගැහැණියගෙ විරූපි රූපය අබිබවා ඇගේ සුහදශීලීබව මගේ හිත ගත්තෙ කාලෙ ගතවෙද්දි...

ඈ බොහොම පාන්දරින් ඇවිත්...වෙනදටත් වඩා උදෙන් ආපු මාත් එක්ක ඈ හිනා වෙන්නෙ බොහොම සුහදශීලීව...

-----------------------------------------

"මට දවසකට රුපියල් 700 ක් ම හම්බවෙනව සර්..." ඈ කෙනෙක් එක්ක දවසක් එහෙම කිව්වෙ බොහොම තෘප්තියෙන්...

ඈ සුවිශේෂියි කියල මට හිතුනෙ එදා...

------------------------------------------

Tuesday, January 1, 2019

After he became my life partner...

ජනවාරි මාසෙ පළමුවෙනිදා... කාලයක් තිස්සෙ නිහඬව තිබුන වියුණු සටහන් ආයෙමත් ලියන්න මට හිතිලා...





මෙච්චර දිග කාලයක් වියුණු සටහන් නිහඬ වුණේ හිත ගොළු වුණ නිසා... ප්‍රේමය දෙතොල් අගුළු දාන හැඟීමක් වෙලා නෑ කිසිම දවසක මගෙ හිතේ... මගේ වුණත් අනුන්ගෙ වුණත් ආදර හැඟුම්, අත්දැකීම් හැමදාමත් මගේ හිත ඇතුළෙ කවි වෙලා ලියවුණා...

ඒත් මල්ඵල දරපු ආදරය විවාහයක් වෙලා පෙම්වතා මට සදහටම අයිති වුණාම, ආදර හිත ගොළු වෙලා ආදරය වචන කරන්න බැරි අවුරුදු පහක් මම විවාහය ඇතුලේ ආදරේ කළා. ඒ කාලය ආදරය හා විවාහය ගැන මගේ හිතේ තිබුණු ගොඩක් අනුමාන කිරීම් ගැන නැවත හිතල බලල තීරණය කරන්න, ඇත්තටම මම මගේ විවාහය ඇතුළේ මම විදියටම ඉතිරි වුණාද කියල ආපහු නැවතිල්ලේ හිතල බලන්න ගත කළා.

විවාහයෙන් අවුරුදු පහකට පස්සේ අද මම අවබෝධ කරගෙන ඉන්නේ විවාහය කියන්නේ එකිනෙකාගේ සිහින සැබෑ කරගැනීමට යන ගමනේ මුහුණ දෙන දුක් පීඩා බෙදා ගන්න සහකරුවෙක්, හිතට දැනෙන දේ ඒ විදියටම කියන්න විශ්වාස කෙනෙක්, හැම දෙයක්ම නැතිවුණත් එන්න තැනක් තියනවා කියල දැනෙන මහා විශාල සවිමත් බවක් දෙන්න කෙනෙක් ජීවිතේට එකතු වුණා කියල.

ඒත් ඉතින් මේ විදියට දැනෙන්නේ, ජීවිතය පැය තුනක චිත්‍රපටියක් නොවෙන බව අවබෝධ කරගන්න තරම් පරිණත නම්, මට වගේම මගේ සහකරුටත් මේ විදියටම දැනෙන්න මම ජීවත් වෙන්න ඕනේ බව අවබෝධ කරගන්න තරම් බුද්ධිමත් නම්... ඔහුටත් මට වගේම දුක වේදනාව දැනෙන බව තේරුම් ගන්න තරම් කරුණාවන්ත නම් විතරයි...




මෙහෙයවන සෙනෙහස...

අද මගේ හිතේ තියෙන්නෙ අමුතුම මාතෘකාවක කතා කරන්න. මා අවට සිදුවුනු යම්කිසි සිදුවීම් සමුදායක් අවබෝධ කරගත නොහැකි තැන ඒ සඳහා යම්කිසි තොරතුරක් ...