Friday, December 21, 2012

මහ වැස්සේ අයාලේ ගලන සිතුවිලි...

පොළව තෙමාගෙන, ගහකොළ අඹරවගෙන මහ වැස්ස වහිනව... කොච්චර වැඩ තිබුණත් ඒව අමතක කරල දාල දොඩමළු වෙන හිතේ ඇතිවෙන කතාබහ අකුරු කරන්න මට හිත් වෙනව...

 සියුම් ආකාරයේ පළිගැනීමක් වින්දනය කිරීම වටා ලියවුන මගේ කලින් බ්ලොග් පෝස්ට් එකට ගොඩාක් දෙනා කිව්වෙ පළිගැනීම කෘරයි කියල...
"පළිගැනීම කියන්නෙ ඊතලය විසින් දුනුවායාම විනාශ කරන ආයුධයක් බව මම කියෙව්වෙ ඈත අතීතෙ දවසක ක්ලියෝපැට්‍රා නවකතාව කියවද්දි", ඒත් ඒක දැන දැනමත් මිනිස්සු පළිගන්නව...
පළිගැනීම හොඳ වුණත් නරක වුණත් මිනිස්සු පළිගන්නව... මහා පරිමාණයෙන් හරි සුළු පරිමාණයෙන් හරි... අනිත් අතින් මම මොන්තක්‍රිස්තෝ සිටුවරයට කැමතියි... මම විතරක් නෙවෙයි දහස් සංඛ්‍යාත කියවන්නන් මොන්තක්‍රිස්තෝ සිටුවරයට කැමති වුණා... පොත විකුණල ලැබුන මුදලින් ඇලෙක්සැන්දර් දියුමා මොන්තක්‍රිස්තෝ සිටුවරය වගේ ජීවත් වුණා කියල මම අහල තියෙනව... එහෙම සල්ලි ලැබෙන්න කොයිතරම් මිනිස්සු ඒ පොත මිලදීගන්න ඇතිද...එතකොට ඒ ඔක්කොම මිනිස්සු පළිගැනීමට අකමැති නිසාද ඒ තරම් පිටපත් සංඛ්‍යාවක් විකුණුනේ ඒ පොතෙන්ම...

සංකීර්ණ මනෝභාවයන් අතරෙ පළිගැනීමත් තවත් එකක් විදියටත්,තවත් බොහෝ හැඟීම් සංස්කෘතිය හා සභ්‍යත්වය විසින් පාලනය කරනව වගේම පළිගැනීම එයින්ම පාලනය විය යුතු සිතිවිල්ලක් කියල තමයි අන්තිමට හිතුනෙ... ඒත් ඒක කොයිතරමට පාලනය කරන්න පුළුවන්ද කියල තවත් දහස් වාරයක් හිතල බලන්න ඕනෙ...
මොකද නැති කරගන්න බැරි තරම් හොඳ යාළුවො සමහර වෙලාවට හිත රිදවල පළිඅරගෙන තියෙනව කියලත් මට දැනිල තියෙනව... ඒ හින්දම පළිගැනීම ආදරයත් එක්කම බැඳුනු මනෝභාවයක් කියලත් මම නිගමනය කළා..

පළිගැනීම සහ ඒතුළින් එන මගහැරීම සමහර වෙලාවට අපිටත් නොදැනිම සිද්ද වෙනව... මම ගුරුවෘත්තියට කිසිම දවසක කැමති වුණේ නෑ... මට ඒකට කිසිම පැහැදිලි සාධාරණ හේතුවක් තිබුණෙත් නෑ... ඒත් අන්තිමේදි මමත් ඉරණම විසින් උගන්නන රස්සාවටම තල්ලු කරල දැම්මට පස්සෙ දවසක අහම්බෙන් මට ඒ හේතුව හම්බුනා... මම හිතන විදියට මම ගුරුවෘත්තියට වෛර කරන්න හේතුව ගුරුවරියක් වුන අම්මගෙ ආදරේ අනිත් ළමයින්ට බෙදිල යනව දකිද්දි ඇතිවුණ ඉරිසියාව කියල... ඒත් අද මටත් ඒ විදියට අනුන්ගේ දරුවන් වෙනුවෙන් ආදරේ ඇතිවෙනව...

ජීවිතේ කැරකිල ආපහු ඒවි... අන්තිමට මට එහෙම හිතෙනව...

Thursday, December 13, 2012

මං හැඬුවා... නුඹ දුටුවේ නෑ...



වැව් දිය තලය රඟ නගයි
නිල් කඳු වළලු නිසසලයි
විලෝ රිකිලි අතරින් සඳ
පුරා'න ආවා

පාළු අහස්කුස පාමුල
තනි තරු කැටයක් වුණ මට...
අමාවකේ සඳ වී නුඹ...
අඳුර ගෙනාවා

මං හැඬුවා... නුඹ දුටුවෙත් නෑ...

රිදී දිය මතට අහසින්
ගලාන ආ තරු එළියක
අහස දෑලවර හිමිකම්
සරි කර ආවා

අද ඒ අහස මා සතුයි...
මන්දාකිණිය මට හිමියි...
අමාවකේ දුන්නු දුකම
නුඹට ගෙනාවා...

සිනා කැකුළු නුඹට හිමිත් නෑ...

Monday, November 26, 2012

ඉස්පිලි පාපිලි කොම්බුව හා යාලූ - සැඟවුණු කවිහිත හොයන්න ආවාලූ

 හෝඩියෙ තැන තැන තනියම උන් අකුරූ
එක එක අහුලා කවිපදවල ඇමිනූ
රැයේ දවාලේ දොඩමළු වී උන්නූ
කවිහිත හෙව්වා දවසක් දා අකුරූ

ඉස්පිලි පාපිලි කොම්බුව හා යාළු
කවිහිත හොයන්න එක් වී ආවාලූ
හැන්දෑ යාමෙක සැඟවෙද්දී අරුණූ
නැතිවුණු කවිහිත කොම්බුව දු‍ටුවාලූ


ඇහුවා හේතුව කවිහිත ගොළු ගැහුණූ
ත යන්න නි යන්න දැන් තනියක් නෑලූ
ඉස්පිලි පාපිලි අඳුනන්නත් බෑ ලූ
නිදිමත කවිහිත ඈනුම් ඇරියාලූ

කම්මැලි පිළිතුර ඇහුවම දුක හිතුණූ
කගචජ ටඩනණ මැලවෙනු ඇහැ ගැහුණූ
ක යන්න ව යන්නෙ ඉස්පිල්ලක් ඇමිනූ
ඉස්සර කවිහිත හිනැහී අලුතින් කවියක් කිව්වාලූ

Thursday, November 15, 2012

පරිණාමය...


විසිවන සියවස අවසන් වන්නට තවත් වසර දහයක් දොළහක් පමණ ඉතිරිව තිබුණා. ලොරි මූණු මහමගින් සමුගෙන තිබුණත් එතැන හිමිකරගෙන තිබුණේ බස් ලෙසින් හැඳින්වූ වෑන්...
මහපාරට තාර දමා තිබුණත් ඒ තාර දැමුමට සාක්කි දුන්නේ පලින් පල ඉතිරිව තිබුණ නටබුන්... ලොකු නා ගහ පසුකර පොඩි නා ගහත් පසු කර ඈ සෙමෙන් ඉදිරියට එමින් හිටියා... නිතොරවම ඇදහැලෙන පොද වැස්ස ඒ වෙලාවෙත් ඇදහැලුනා... වෙහෙස නිසාවටත් වඩා...සුරතේ එල්ලී හිටි කුඩා දැරියගේ වේගයට සමවන්නට ඈ සෙමෙන් සෙමෙන් පියමැන්නා... වටපිට සියළු දේ කෙරෙහි යොමුවුන කුතුහලයෙන් යුත් දැරිය විටෙක කුරුල්ලෙක් ද තවත් විටෙක ගහකද පෙන්වමින් ප්‍රශ්න අසමින් ඈ සමග එන අතර තුරම, ඉඳහිට මලක්,කුඩා ගෙඩියක් කඩාගන්නටත් නැවතුනා...

--------------------------------------------------------
සාඩම්බර විසිඑක් වන සියවස එහි ආරම්භක දසවසර අවසන් කර අභිමානවත් දොලොස්වන වසරට ළඟාවුණා... කළු පැහැ තාර තීරුව වක ගැහෙමින් සිය ගමනාන්තය සොයා ඇදුනා... මාර්ග සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියට ඉඩ දෙමින් ලොකු නා ගහ ලීමෝලට ගියා... පොඩි නා ගහ වට කරගෙන තාප්පයක් නැගුනා... කුඩා බුදුරුවක් සමගින්, දෙවිවරුත් එහි ලැගුම් ගත්තා...දොර දෙකේ බස් කළුපැහැ මාර්ගය ආක්‍රමණය කර තිබුණා...දැරියගේ ගමන් වේගයට සමවන්නට අදහසක් නොතිබුනෙන් දෝ, එදා මවගේ අතේ එල්ලී පයින් ඇවිද ගිය පාරේ දැරියකද අතින් ඇදගෙන ඈ ගමන් කරමින් උන්නා... 
පාර අද්දර ඉඳහිට බෝවිටියා මලක් පිපුණත්, දෙමළිච්චෙක්, මයිනෙක් ගී ගැයුවත් දැරියගේ අවධානය ඒ කරා යොමු නොවුණේ... ඇගේ වමතේ රැඳුන  යමක් නිසාවෙන්... එය අනේක විද නාද නගමින් උන් අතරම අතර මග දසුන් දෑසින් නොව, කාචයෙන් දකින්නට දැරිය පරිණාමයේ ඊළඟ පියවර වෙත රැගෙන යමින් උන්නා....

Wednesday, November 7, 2012

ලෝකය වගෙම ජීවිතෙත් පුදුමයි!!!

මම ඉස්සෙල්ලම වැන්දෙ කාටද කියල මට මතක නැහැ...
අම්ම තාත්තට, ඉස්කෝලෙ ගුරුවරුන්ට, පන්සලේ හාමුදුරුවන්ට, ඒ ඇරුනම ඔය අම්මයි තාත්තයි "වඳින්න පුතේ" කියල කියන ඕනෙම වැඩිහිටියෙක්ට මම පුංචි කාලෙ මමත් වඳින්න ඇති...

වැඳීම ගැන මගේ අතීත මතකයෙ තියෙන එකම දේ අළුත් අවුරුද්දට වැඳීම ගැන ... මොකද ඒක හොඳ ආදායම් මාර්ගයක් අපේ පුංචි කාලෙ තිබුන, අවුරුදු දවසට අම්මටයි තාත්තටයි වඳින්න මමයි මල්ලියි බලාගෙන ඉන්නෙ නොඉවසිල්ලෙන්... වැන්දට පස්සෙ තමයි අළුත් අවුරුදු ගනුදෙනු හම්බෙන්නෙ... දෙන්නටම එකම ගණනක් දෙන්න ඒ දෙන්න වගබලාගත්තත් අවුරුදු නෑ ගමන් ගියාම සමහර වෙලාවට ඒක වෙනස් වුණා... දෙන්නම එක්ක නොගිහින් එක්කෙනෙක් එක්ක ගියොත් එක්කන් ගිය කෙනාට විතරයි නෙ සල්ලි ලැබුනෙ... ඒ ලැබෙන සල්ලි ගණන් කරල බලල වැඩි කාටද කියල බලන එක විනෝදයක් වගෙම ඒක ලොකු තරගයක් ...
මට ඉස්සෙල්ලම වැන්දෙ කවුද කියලත් මට අමතකයි, මම හිතන්නෙ ඒත් ඒ අපේ මල්ලි වෙන්න ඇති කියලයි, ගොඩක් වෙලාවට අවුරුදු දවසක වෙන්නත් ඇති... මට වෙන කවුරුත් වඳින්නෙ නැති නිසා මල්ලි වැන්දම මම එයාට රුපියලක් හරි දෙකක් හරි අළුත් අවුරුදු ගනුදෙනු විදියට දුන්නද කියලත් මට මතක නෑ...කොහොම වුණත් මම ඔය කිව්ව එකම සිද්ධියකදිවත් වැඳීමෙවත් වැඳුම් ලැබීමවත් ගැඹුර මම තේරුම් අරන් හිටියෙ නැහැ...

මම වැන්දෙ බොහොම යාන්ත්‍රිකව... එක්කො කවුරුහරි වඳින්න කිව් නිසා, නැත්නං කවුරුත් කරන නිසා...

ජීවිතේ පළමුවෙන්ම වැඳීමෙ ගැඹුර තේරුම් අරගෙන මම වැන්දෙ සරසවි ආචාර්යවරයෙකුට... එදා මම වැන්දෙ මට කවුරුත් කිව් නිසා නෙවෙයි, ඔහු වැඳුම් ලැබිය යුතුයි කියල මට හිතුන නිසා...


එහෙම හිතල තේරුම් අරගෙන වැඳල තිබුනට කෙනෙක්ගෙන් වැඳුම් ලැබීමෙ වගකීම මම ඊයෙ වෙනකම්ම තේරුම් අරන් තිබුණ නෑ... විශේෂයෙන්ම ගුරුවරයෙක් විදියට වැඳුම් ලැබීමෙ වගකීම ගැන...

මාසයකට ආසන්නව රජය අනුබද්ධ උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයක සිසුන් වෙනුවෙන් පවත්වාගෙන ගිය දේශන මාලාවක් ඊයේ හැන්දෑවෙ අවසන් වුණා...නොතේරුම්කමට වුන පුංචි පුංචි බාධාකිරීම් , කසුකුසු ඇරුණකොට ලොකු කරදරයක් නැතිව වගෙම, බොහොම උනන්දුවෙනුත් ඔවුන් මට සහයෝගය දුන්න නිසා, ඉගෙනගත්ත නිසා ඔවුන් එක්ක වැඩකිරිම ගැන මම කොහොමටත් හිටියෙ සතුටින්...

සියල්ල අවසන් කරල එන්න ලෑස්ති වෙද්දි ඒ එක දරුවෙක් ඇවිත් වඳිද්දි, ගල් ගැහුන මගේ හිතට ඉස්සෙල්ලම ආවෙ මම හරියටම බාරගත්ත වගකීම ඉශ්ට කළාද කියන ප්‍රශ්නෙ.. මම ඇත්තටම ඔවුන්ගෙන් වැඳුම් ලබන්න තරං අවංකව ඔවුන්ට ඉගැන්නුවද කියලයි මට හිතුනෙ...ජීවිතෙ කවදාවත් වැඳුම් ලැබීමෙ වගකීම තෙරුම් නොගෙන හිටි මම ඊයෙ දවසෙ එකම මොහොතකින් වැඳුම් ලැබීම කොයිතරම් වගකීමක්ද කියල තේරුම් ගත්තා...


ලෝකය වගෙම ජීවිතෙත් පුදුමයි!!!

Friday, November 2, 2012

ලෝකය මහා පුදුම තැනකි...

"ලෝකය මහා පුදුම තැනකි... නැත්තෝ කෑමට යමක්  සොයා සැතපුම් ගණන් ඇවිදින අතර ඇත්තෝ කෑම දිරවීමට සැතපුම් ගණන් ඇවිදිති..." මේක කියෙව්වෙ කොතනදිද කියල මතක නැති ඒත් ළඟදි දවසක කියවන්න ලැබුණ කතාවක්... මේක ආයෙම මතක් වුණේ අද උදේ පාන්දර එකසසයිස් කරන්න කියල හිතාගෙන පිට්ටනියෙ ඇවිදිද්දි...
පිට්ටනියෙ ඇවිදීම ශාරීරික වගෙම මානසික සහනයක්... තණකොළ පෑගි පෑගි ඇවිදීම හිතට අපූරු සහනයක් ගෙනාව... පයට වගේම... තණකොළ නොපෑගි ඇවිද්දත් ව්‍යායාම කෙරුණට හිතට සහනයක් ගෙන්නවගන්න නං අමාරුයි...
ලෝකය ආහාර අර්බුදයක ඉන්නව කියල මට මතක් වෙනව කෑම උයන්න ගනිද්දි නං, මගේ තරමින් ඒකට කරන්න පුළුවන් දේ අහක නොදාන්න උයන එක නිසා මම හැමවෙලේම ගණනට තමයි උයන්නෙ...
ඒ අස්සෙ ගොඩක් ප්‍රදේශවලට ගංවතුර ගලල... ඉහළ කොත්මලේ වාං දානවලු...
මේ ඔක්කොම අතරෙ බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් දාන්න ගත්තෙ නං ඔය මුකුත් නිසා නෙවෙයි... බ්ලොග් එක වැහිලම යාවි කියල... දඩයක්කරයගෙ කතාව කියවද්දි මට හිතුණ, "කාලය මැව් වෙනසක අරුමේ" කියල..., මම ගොඩක් ආසාවෙන් බ්ලොග් කියවන්න, ලියන්න ගත්ත කාලෙ  මම කියවපු, ඊටත් පස්සෙ කාලෙක පටන්ගත්තම මම ගොඩක් රසවිඳපු අනිත් බ්ලොග් ලියවෙද්දි, මම කාලයෙ හිරවෙලා... බින්දි කියන්න වගේ ලියන මූඩ් එකක් එන්නෙ නෑ දැන් ලේසියකට...


කාලයෙ හිරවෙලා ගොඩාක් කල් ගතකළොත් මට කාලයෙන් මිදෙන්න බැරි වේවි... මම කාලයෙ මායා දැලෙන් සදහටම වැහිල යාවි කියල හිතෙන නිසා මම බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් දානව අද කොහොම හරි කියල හිතිල මම ලියනව...
මම කවදක හරි කාලයෙ හිරවුණ කෙනෙක් ගැන චිත්‍රපටයක් බලල තියෙනව... කාලයෙ හිරවුණ ඔහුට අතීතයෙන් කොටසක් මග හැරුණ... ඔහුට ඔහුගෙ පියා එක්ක ගෙවන්න තිබුණ කාලය අඩු වුණා... ඔහු තමන්ගෙ ඒ කාලය ගන්න ලෝකය අතීතයට ගෙනියනන් නොයෙක් දේ කළත් ඔහුට අන්තිමේදි තමන්ගෙන් ගිලිහුණ කාලය ලබාගන්න බැරි බව පිළිගන්න සිද්ද වෙනව...
මටත් එහෙම වෙන්න කළියෙන් මම ආයෙත් කාලයත් එක්ක ඉස්සරහට යනව...

Friday, September 7, 2012

යකා...


ගම්මානෙ සමහර මිනිස්සුන්ට පටබැඳි නම් තිබුණත් කවුරුවත් ඒව වයසට ගිය මිනිස්සු වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළෙ නෑ... පටබැඳි නම් වයසක මිනිස්සු වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරන එක අශීලාචාරකමක් විදියටත් සැලකුනා...
ඒත්, ඉඳහිට ඒ වගේ පටබැඳි නමක් හොර රහසෙ පාවිච්චි නොවුණාමත් නෙවෙයි... සමහර විටක වැඩිහිටියන් අතරෙ පවා... නියම විදියට නමක් නොකියවීම පටබැඳි නම හොර රහසෙම කියවුනා... එහෙම පාවිච්චි වුන පටබැඳි නමක් "යකා" …"යකා" කපු කුල්ලක් වගේ සුදු කොන්ඩයක් තිබුන තරුණ කාලෙ බොහොම ලස්සනට තිබුන රූපයක නටබුන් ඉතිරි වුණු මනුස්සයෙක්...
යකා හැරමිටියක වාරුවෙන් ගෙදර ඉස්සරහ පාරෙ එහාට මෙහාට යන එක හැම හැන්දැවෙම වගේ දකින්න ලැබුනා... ඒත් තොල් මතුර මතුර එහාට මෙහාට යන මේ මනුස්සය හැමදාම දැක්කත් ගමේ අයට මේ මනුස්සය ගැන කතා කරන්න ඕනෙ තරං දේවලුත් තිවුණ... යකා ගම්මානෙට අමුතු මනුස්සයෙක් වුණේ එහෙමයි...


---------------------------------

බොහොමත්ම අතීත කාලෙ ඒ කියන්නෙ යකා තරුණ කාලෙ දෙමව්පියො එහෙමත් ඉ‍ඳෙද්දි...
හැමදාමත් වගේ අහළ පහළ ගමක තොවිලයක් තිබුන කාලෙ, යකාගෙ ජීවිතේ ස්වර්ණමය යුගය කිව්වොත් හරි... ඇත්තටම ඒ ස්වර්ණමය යුගය අයිති වුනේ ඔහුගෙ තාත්තට කිව්වොත් වැඩියත්ම හරි...
ඒ අතීතය මතක් කරන සීය කෙනෙක්ගෙම වචනෙන් කියනව නං ඒ කාලෙ අහළ ගං හතක් සල්ලිඔලට ගන්න පුළුවන් මිනිස්සු... ඒත් ඒ ස්වර්ණමය යුගය ගැන සාක්ෂි දෙන්න දැන් ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ ගේ දොර විතරයි... ඒ ගේ දොර නං මේ කතාවට ඕනෙවටත් වැඩියෙන් දෙස් දුන්න...
මේ අමුතු මනුස්සයට පටබැඳි නම “යකා” උනෙත් ඒ හින්දම තමයි... පළාතක් හොලෝගෙන හිටපු ඇදුරො නිසා... “මේ තාත්තයි පුතයි නටද්දි බොහොම ලස්සනයි... රටයකුමක් නටද්දි ගෑනු අයට ඇන්දම බොහෝමත්ම ලස්සනයි" එහෙමයි ඇහින් දු‍ටු ඇත්තො කියන්නෙ...

----------------------------------
බොහෝම ලස්සන දරුවො හිටි පවුලක්... ලොකු පුතා, ඊට පස්සෙ දුව, ඊට පස්සෙ නිවුන් පුත්තු...
ටිකෙන් ටික වැඩිවුන බීමත්කමත් එක්ක පවුල අවුල් වෙද්දි දරු පැටව්ත් අරගෙන බිරිඳ යන්න ගියා...
යකා තාත්තත් එක්ක ඒ මහා විසාල ගෙයි ඉතිරි වුනා...

"තේගිස් අප්පු ඉඳා, කාපන්... " ඉඳහිට දවාලක ගෙදර ඉස්සරහින් යන කෙනෙක්ට එහෙම ඇහුනා... ඒ යකාගෙ කටහඬ...
රෑට යන කෙනෙක්ට අහන්න ලැබුනෙ කුණුහරුප වැලක් විතරයි…

ජීවිතේ අවසාන කාලෙ යකා එක්ක තනිවෙලා හිටපු, යකාගෙ තාත්ත -ඒ වයසක මනුස්සය, තේගිස් අප්පු - ටික කාලෙකින් මේ කරදරවලිනුත් ජීවිතෙනුත් දෙකෙන්ම මිදුනා...
යකා තනිවුනා... කාලෙ ගතවෙලා ගියා... යකා දිගටම මේ දින චරියාව ඉස්සරහට අරන් ගියා...
ගමේ මිනිස්සු අතරෙ වැදගත්කමක් ‍රැකගෙන ජීවත් වුන මිනිස්සු කොල්ලො කුරුට්ටන්ගෙ විහිලුවට ඉලක්ක වුණේ ඒ කාලෙ...
කුනුහරුප කියනව අහගෙන ඉන්නම මදාවිකාර කොල්ලෙක් “යකා” කියල දවාලක ගෙදර ළඟින් කෑගහගෙන යන්න ගත්තෙත් ඔය කාලෙ...

----------------------------------
දිගින් දිගටම බීමතින් කාලෙ ගතකරපු මනුස්සය ලේ වමනෙ දාන්න අරන් ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනියන්න සිද්ද වුණා... වැඩුනු දූ දරුවො අතරින් ලොකු පුතා තාත්තව බාර අරගෙන, තමන්ගෙ දරු පවුලත් එක්ක ඇවිත් පරණ මහගෙයි පදිංචි වුනා...

ජීවිතාශාවට වෙන්න ඇති බීම නතර කළත් යකා… හැන්දෑවට ගෙදර ඉස්සරහ පාරෙ තොල් මතුර මතුර සක්මන් කරනව.... පාර අයිනක යකා ඉන්නව දැක්කත් බොහෝමයක් දෙනෙක් යකා එක්ක කතාවක් බහක් කරනව දකින්න අමාරුයි... විශේෂයෙන්ම බවලත් උදවිය යකා එක්ක කතා කරන්නෙම නැති තරං...
ඒත් ඉඳහිටවත් ටිකක් දුරක ගිහින් ඒ ගන්න බැරුව පාරෙ අයිනක ඉන්නව හම්බුනොත් කවුරුහරි ගෙදර ළඟට ගෙනත් බස්සවල යනව...

------------------------------------

යකා එක්ක කතා නොකළට ඒ මනුස්සය පියමං කරල එන මිනිස්සු අතරෙ කසු කුසු ගෑවිලි නං පටං ගැනෙනව... ඒ අස්සෙන් " කොහොම හිටපු මිනිස්සුද " කියල වගෙම " හූනියං, දිෂ්ටි" වගේ වචනත් ඉඳහිට කණට වැටෙනව...

Friday, August 10, 2012

ඉඩෝර බිම තෙමාලන අකල් වැස්ස...


ඉඩෝරෙට අහුවෙච්ච මහපොළව තෙමාගෙන 
අකාලෙට නිකිණි වැස්ස වහිනවා...
වහං වෙන්න බැරි වුණ බට්ටිත්තෙක් අත්තෙන් අත්තට පනිනව...
කුසීත හැඟීමකින් වෙලුනු අහස පසුබිම කරගත්තු
ගස් කොළං හුළඟෙ කැරකෙනව...
හිතිවිලි එකිනෙක පැටලිලා හිතේ ඇඳිල මැකිල යනව...


"අකලට වට මහ වරුසාවක් සේ..."
කියල ගයපු ඇගේ ගී හඬ මුව තුලම ගොළු වෙලා...
ජීවිතේ අත්වාරුව වුන ඔහු ලොව හැර ගියාට පස්සේ...
සිරිමා බෝ හාමුදුරුවො වැඳලා ඈ ඉල්ලපු ඉල්ලීම ඉටු වුණා නං 
එහෙම වෙන එකක් නෑ, මගේ හිත කියනව...

නටුවෙන් ගිලිහුන කොළයක් අහසෙ ඉබාගාතෙ පාවෙනව...
අකල් වැස්ස වගේම ජීවිතේට එන දේවල් උපේක්ෂාවෙන් බාරගන්න
මම උත්සාහ දරනව...
අටලෝ දහමට කම්පා නොවී ඉන්න කියල වෙන කෙනෙක්ට කියන්න කලින්...

හිතට අමූතු හැඟීමක් දැනෙනව,
ඒක දුකද සතුටද බලාපොරොත්තුවද ආශාවද කියල තෝරගන්න අමාරුයි...
පුංචි දැරියකගෙ වතින් එන කෝමල කිරි සුවඳ මගේ හිත කුල්මත් කරගෙන
අපිළිවෙළ සිතිවිලි අතරෙ වල්මත් වුණ මගේ හිත
ඈ දිහාවට අදිනව...

සීරුවට ඇදහැලුන අනෝරා වැස්ස,
කැඩි කැඩි වැටෙන සිරිපොදයක් වෙලා ඉවර වෙන්න තතනනව...
විවර වුණ කවුළුවෙන් ඈත වැටෙන නිකිණි වැස්සෙ, හිතේ පිබිදෙන සිතිවිලි දමත්
ඒ එක්කම බිඳ වැටෙනව...
ආපහු පැහැදිලි අහස අස්සෙන් පොල්ගස් කරටි හිනැහෙනව...

Monday, July 16, 2012

Mphil Opportunity




There is an opportunity for a student to join for a MPhil Degree in the Faculty of Engineering, University of Ruhuna, Hapugala, Galle. The subject area is Environmental Engineering. In detail, the research would be on Plant biology of several invasive species. A student who has a B.Sc. with a biological or agricultural background will be preferred (others will also be considered, if interested). A monthly stipend around Rs.20000 -25000/- would be paid. If you are interested please send a mail to chejana.s@gmail.com or comment below with your contact details.

MPhil උපාධි පර්යේෂණයක් සඳහා සිසුවෙකුට අවස්ථාවක් තියෙනව.. රුහුණ ඉන්ජිනියරින් ෆැකල්ටි එකේ... මාසෙකට රුපියල් 20000-25000 ත් අතර දීමනාවක් ගෙවන්න පුළුවන්... කාලය අවුරුදු දෙකක්. උනන්දුවක් තියෙන කෙනෙක් ඉන්නව නං chejana.s@gmail.com address එකට email එකක් එවන්න.

Thursday, June 28, 2012

ආන්දෝලනාත්මක මාතෘකා...


ආන්දෝලනාත්මක මාතෘකා ගැන කතා කරන එක මම මගහරින්නෙ හිතාමතාම... වෙලාවකට මට හිතෙනව ඒක වරදක් ද කියලත්... අනිත් අතින් ඒව කතා කරන්න ගිහිල්ල ඒවට උත්තර දෙන්නත්, හිත රිදවගන්නත් මගෙ කැමැත්තක් නෑ... ආයෙම මට මෙහෙමත් හිතෙනව, ආන්දෝලනාත්මක මාතෘකා ගැන එකේක තැන කමෙන්ට් කර කර ලිය ලිය කාලෙ ගත කරනවට වඩා තමන්ගෙ තරමට, තමන්ට පුළුවන් ප්‍රමාණෙන් ඒවට උත්තරයක් හොයාගන්න ගත කරන එක ඒව ගැන ලිය ලිය ඉන්නවට වඩා හොඳයි නේද කියල...

හුඟක්ම මිනිස්සු කතා කර කර ඉන්න විතරක් කැමති මේ දේවල් ගැන අපිට කරන්න පුළුවන් දේවලුත් නැද්ද ඇත්තටම, හුඟක් වෙලාවට බුද්ධාගමට විරුද්ධව කටයුතු කරනව, බුද්ධාගම නැතිවෙන්න යනව කියල කෑගහ ගහ ඉන්නෙ නැතිව, එහෙම නැත්නං ඒ වෙලාව වැය කරල ජනප්‍රිය හාමුදුරු නමක් පස්සෙ නොයා, බුදු හාමුදුරුවො දේශනා කළා වගෙම තම තම නැණ පමණින් විමසල බලන්න බැරිද අපිට...

විශේෂයෙන්ම කිසිම ප්‍රයෝජනයක් නැතිව කාලෙ ගෙවා ගන්නත් අනිත් කෙනෙක්ට අපහාස කරන්නත් උත්සාහ කරන එක විතරක්ම කරන අන්තර්ජාලයෙ රස්තියාදු වෙන්නො කොයිතරම් ඉන්නවද කියල දැනගන්න පුළුවන් මොකක් හරි ප්‍රවෘත්තියක් ගැන කමෙන්ට් කරන්න ඉඩ දුන්න ගමන්... උඩින් තියෙන පුවතට අදාළ වෙන හරි නොවෙන හරි මොනව හරි දේවල් ටිකක් ලියල කමෙන්ට් තීරුව පුරවල තියෙනව දැක්කම ...
මිනිස්සු තමන් අවට තමන් ජීවත්වෙන ලෝකෙ සිදුවෙන දේ දැනගෙන ඉන්න ඕනෙ තමයි... ඒවගෙම නිදහසේ අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතියත් තියෙනව... ඒත් අපි මේ කරන්නෙ ඒකමද කියල තවත් වතාවක් හිතල බැලුවොත්....

ලංකාවෙ අන්තර්ජාලය බොහෝ සෙයින් භාවිතා කරන්නො බොහෝ දෙනෙක් ඒක කරන්නෙ කාර්යාලෙදි... එහෙමත් නැත්නං උසස් අධ්‍යාපන ආයතනවලදි...ඒ වගේම ඒ ගොල්ලො බොහෝ දෙනෙක් තරුණයි...එහෙමත් තියෙද්දි,  ඒ තාරුණ්‍යය මෙහෙම කාලෙ නාස්ති කරද්දි, අපි අනිත් අයටම බැන්නට සියල්ල නිවැරදි වෙයිද කියල ආයෙම හිතද්දි මට ම හිතෙනව...

Monday, May 21, 2012

සිමියොන් දවීදොව් හා ලෝරා ඉන්ගල්ස් සමගින් ගතවුණ නිවාඩු කාලය

හිම මිදිච්ච සීත කාලෙ මැද හරියෙ දවසක දවීදොව් හිම යානෙක නැගිල ගම්මානයට එමින් හිටියෙ...දවීදොව් හිටියෙ සන්තෝසෙන්... සමූහ ගොවිපොලක් හදන හීනෙ දවීදොව්ගෙ හිත පුරාම තිබුනෙ... තමන්ගෙ අරමුණ වෙනුවෙන් දවීදොව් කැපවුණා... මකාර්, අන්ද්‍රෙයි, යාකව්, ශිචුකාර් සීයා ඇතුළුව ගම්මානෙ නොයෙක් තරාතිරමෙ නොයෙක් අදහස් දරපු මුරණ්ඩු මිනිස්සු, යටහත් පහත් මිනිස්සු, දුප්පත් මිනිස්සු මේ ඔක්කොම එකතු කරගෙන මේ ගමන යන්න දවීදොව් හැබෑවටම මහන්සි වුණා... දවීදොව් අස්සය පිටේ යද්දි වගෙම දවීදොව් කුඹුරු හාද්දිත් මම සතුටින් දවීදොව් දිහා බලාන උන්නා... දවීදොව් වාර්යට ආදරේ කරද්දි මගේ ඇස් සතුටින් දිලිසුනා... වාර්යා කෘශිකර්ම නිලධාරිනියක් වෙලා ඇවිත් දවීදොව් එක්ක විවාහ වෙනව දකින්න, සමූහ ගොවිපොළ දියුණු වෙලා දවීදොව්ට අකමැති වෙලා හිටපු මිනිස්සුත් දවීදොව්ට කැමති වෙනව දකින්න මට ඕනෙ වුණා...
ඒත් හීනෙ හැබෑ කර නොගෙනම දවීදොව් යන්න ගියා... වාර්යව තනිකරල... යන්නම යන්න ගියා... සීය දවීදොව් මිහිදන් කළ තැන තනියෙන් බලාගෙන උන්නා...

---------------

ඊට පස්සෙ ආවෙ ලෝරා... ලෝරා අම්මයි අප්පච්චියි මේරියි විතරක් නෙවෙයි, ඒ ගොල්ලොන්ගෙ බල්ල ජැක් එක්ක අස්ස කරත්තෙක ආවෙ... බටහිරට යන්න... ලෝරාගෙ තැනිතලාවෙ කුඩා නිවසෙ වගෙම, ඩි ස්මෙට් නගරයේ නිවසෙත් මම ලෝර එක්ක ජීවත් වුණා... රතු ඉන්දියානුවො ලෝරගෙ කුඩා නිවසට එද්දි, ලෝරලාගෙ ඉරිඟු පාන් ඔක්කොම බලහත්කාරෙන් වගෙ කාල යද්දි මාත් පැත්තකින් උන්න... ජැක් ඒ ගොල්ලොන්ට ගොරවද්දි සතුටු හිතුනත්, ලෝරට වගෙම මටත් කරන්න කිසිම දෙයක් තිබුනෙ නෑ...
සීතලෙන් සීත වුණු සීත සමයෙ හිම කුණාටුවෙ මැද්දෙ සීතලෙන් ගැහි ගැහි මම තැනිතලාවෙ ඉඳන් ලෝරගෙ ගෙදර දිහා බලන් හිටියා... ලෝරා අකමැත්තෙන් අකුරු ඉගෙනගනිද්දි, ලෝරා ටීච කෙනෙක් වෙලා යද්දි ලෝර එක්ක ගියත්, මිහිරැති වසන්ත සමයෙ ලෝරා විවාහ වෙලා යද්දි මම නැවතුණා...

----------------

අවලස්සන ඇමරිකානුවගෙ ලස්සන හදවත, මාව පුදුම කළා... සර්කානුවෙක් එක්ක තමන් නිෂ්පාදනය කළ යන්ත්‍රයෙ ලාබය වංචාවක් නැතිවම බෙදා ගනිද්දි මට සතුටු හිතුන... හැබෑවටම අනිත් මිනිස්සු වෙනුවෙන් කැපවෙන සැබෑ මිනිස්සු වගෙම, දූෂණය වංචාව ජීවන මාර්ගය  කරගත්තු මිනිස්සු ලෝකෙ හැම රටේමත්, හැම මොහොතකමත් ජීවත් වෙනව දැක්ක...

-----------------

ඇයි ධනුෂ්කගෙයි දේවින්දිගෙයි ජීවිතේට එබිල බල බල සූරියතැන්න වලව්වෙ ගතකළ දවස් ටික... ඒකත්  මගෙ නිවාඩුවෙ දවස්ම තමයි... අන්තිමට දන්නෙම නැතිව මේ ගොල්ලොත් එක්ක මම මුළු නිවාඩු කාලෙම ගත කරල තිබුණ... ඔන්න ඔහොම මුළු නිවාඩුවම ඉවර වුණා...

Thursday, May 10, 2012

විභාග ශාලාව...



බොහෝම ඈත අතීතෙ දවසක පුංචි එකී මුලින්ම  ලොකූ විභාග ශාලාවකට ගිය දවසෙ ... දුරින් දුරින් ඩෙස් තියල හදපු විභාග ශාලාව බොහොම ගාම්භීර විදියට පුංචි එකී දිහා බලාගෙන හිටියෙ...

වතුර බෝතලේකුයි, පැන්සල් පෙට්ටියකුයි ඈ ළඟ තිබුණ...පුංචි එකී පැන්සල් පෙට්ටිය පපුවට තුරුල් කරගෙන හිටියෙ... ඒක ඈ ළඟ තිබුන ලොකුම වස්තුවක්... විභාගෙ නිසා ඒක එළියට අරගෙන අතේ තියාගෙන හිටියට වෙන වෙලාවට ඒක තියෙන්නෙ බෑග් එකේ... මේක පියන අරින්න පුළුවන් ප්ලාස්ටික් පෙට්ටියක්... මිකී මවුස් පින්තූරයක් පෙට්ටි පියනෙ ඇඳල තිබුන... ඒත් මේ විභාගෙ තිබුනෙ අගෝස්තු නිසා ඒ වෙනකොට පෙට්ටි පියනෙ තිබුන මිකී මවුස්ගෙ පින්තූරෙ තැනින් තැන මැකිල...පෙට්ටිය ලස්සන වෙන්න පෙට්ටියෙ අඩියට රතු පාට ඊයං කොළයක් එළල තිබුණ... ඒක වෙඩින් කේක් කෑල්ලක් ඔතල තිබිල හම්බුන එකක්... ඒත් ඒකෙන් පෙට්ටියට බොහොම ලස්සන පෙනුමක් ලැබුන... පුංචි එකීට හිතුනෙ එහෙමයි...

පෙට්ටිය ඇතුලෙ පෑන් පැන්සල් මිටියක්, ඉරේසර් එකක් විතරක් නෙවෙයි කටර් එකකුත් තිබුණ...ලොකු ලොකු විභාග තියෙනවට පුංචි එකී කොහොමත් කැමතියි...පුංචි එකී හිතන විදියට ලොකු විභාග තියෙන එකේ වාසි ගොඩයි... එකක් ඇති තරං පැන්සල් පෑන් ලැබෙනව... අනික විභාග ශාලාවට යන්නෙ තාත්ත එක්ක නිසා විභාගෙ ඉවර වෙලා එනකොට සීනි බනිස් කාල ෆැන්ට බොන්න ලැබෙනව...

කොහොමින් කොහොම හරි වෙලාව ගතවුනා... විභාග ශාලාව ඇරුණ... විභාග අංකෙ අම්ම කොළ කෑල්ලක ලියල පෙට්ටියෙ දාල දීලයි තිබුණෙ... ඒක බලාගෙන ගිහින් ඉඳගත්ත...

තමන් ළඟ තියන කොළ කෑලි ඔක්කොම අයින් කරන්න කියල ටීච කියද්දි තමන් ළඟ එහෙම ඒව තියෙද කියල බලන්න පුංචි එකී පෙට්ටිය පුරාම ආයෙම අවුස්සල බැලුව... ඊට පස්සෙ සුදූම සුදුපාට කොළේක ලොකූ  ප්‍රශ්න පත්තරයක් බෙදාගෙන ගියපු ටීච විභාගෙ පටන් ගත්ත....

----------------------

කාලෙ ගත වෙලා ගියා... ආයෙම එහෙම ලොකු විභාගෙකට යන දවස් එද්දි...පැන්සල් පෙට්ටිය මාරු වෙලා තිබුණ...ඒක පුංචි එකී හීන මැවුව වගෙම තැඹිළි පාට ලස්සන, කාන්දමකින් වැහෙන පෙට්ටියක්...

----------------------

ඊළඟ පාර ලොකු විභාගයක් එද්දි ගෙනිච්ච පැන්සල් පෙට්ටිය කොයි වගෙද කියලවත් පුංචි එකීට මතක නෑ... ඒ වෙනකොට ඈ ලොකු වෙලා... පැන්සල් පෙට්ටි ගැන හීන දකිනවට වඩා... ඒ ලොකූ විභාගෙ මුළු අනාගතයම තීරණය කරන බව තේරිලා... ඈ එදා දැක්ක එකම හීනෙ සරසවිය...සරසවි සුබ සිහිනෙ බලාපොරොත්තුවෙන් හිත මුළුමනින්ම පිරිල තිබිච්ච දවසෙ පැන්සල් පෙට්ටිය කොයි වගෙද කියල පුංචි එකී කොහොම මතක තියාගන්න ද?

-----------------------

සැබෑ වුණ සරසවි හීනෙ විභාගවලට නිමාවක් ගෙනාවෙ නෑ...පුංචි එකී තවත් ලොකු ලොකු විභාග ගොඩ...කට ලිව්වා...

-----------------------

ඒ දවස් අවසානෙදි තවත් දවසක් ආවා... එදා විභාග ශාලාවට ප්‍රශ්න පත්තර අරගෙන ගියේ, ඉස්සර දවසක පැන්සල් පෙට්ටියකුයි වතුර බෝතලෙයි ගෙනිච්ච පුංචි එකීමයි...

ළමයි පිරුණ විභාග ශාලාව ඉස්සරහට ගිහින්...
" If you have any unauthorized material ..." කියද්දි මහා බලාපොරොත්තුවලින් පිරුණ ඇස් ගොඩාරියක් ඈ දිහාවට යොමු වෙලා තිබුණ...
 
ඈ ඒ ඇස්වල බලාපොරොත්තු කියවගන්න කලියෙන් ප්‍රශ්න පත්තර බෙදුණ... හිතේ පිරිච්ච බලාපොරොත්තු ඉෂ්ට කරගන්න ඒ ඇසුත් එදා වගෙම ප්‍රශ්න පත්තර අතරෙ රැඳුනා... පුංචි එකී පැය තුනකට අතීත මතක අතරෙ තනිවුණා...

-----------------------

Monday, April 2, 2012

කොන්දොස්තර කොළුවා...


කොන්දොස්තර කොළුවා...

ඔහුට කොන්දොස්තර කොළුවා කිව්වෙ අමනාපෙකට එහෙම නෙවෙයි -- අමනාපයක් තිබුණ තමයි, ඒත් ඒකට කොන්දොස්තර කොළුව කියල තේරුමක් නෑ -- කොන්දොස්තර මහත්තය කියල කියන්න බැරි නිසත් නෙවෙයි -- කොන්දොස්තර මහත්තය කිව්වම මගේ හිතේ මැවෙන්නෙ කණ්නාඩි කුට්ටමක් දාගෙන ටිකට් කඩන ලංගම කොන්දොස්තර මහත්තයෙක්ව -- මම ඔහුට කොන්දොස්තර මහත්තය කිව්වම, හිතේ ඇ‍ඳෙන රූපය ගැලපෙන්නෙ නෑ...

ඒ නිසා මට ඔහුට කියන්න වෙන්නෙ කොන්දොස්තර කොළුවම තමයි... බස් එකේ දවස ගෙවන්නම හරියන, පෙනුමෙන්ම කිලිටි පාට ටී ෂර්ට් එකක් ඇඳල පාට පාට ප්ලාස්ටික් වළළු ගොඩක් අතේ දාල... අතේ ඇඟිලි කීපෙකම මුදුත් කීපයක් දාල ...

බස් එක පුරා පතුරුවන ආඥාදායක කටහඬකින් බස් ගාස්තු එකතු කරනව ඔහු...
සල්ලි අරගන්නවත් එක්කම
"රුපියලක් දෙන්න , රුපියල් දෙකක් දෙන්න" ආයෙම අර ආඥාදායක කටහඬ...
ඒක නැත්නං අපේ ඉතිරි සල්ලි දෙන්න ඔහු ලෑස්ති නෑ...

"රුපියලක් දෙන්න , රුපියල් දෙකක් දෙන්න" කිය කිය පස්සට එනව අනිත් අයගෙත් සල්ලි ගන්න...
ඒක ඉල්ලන වොයිස් එක මට කලින්ම ඇල්ලුවෙ නෑ...මම ළඟට එනකොටත් මම හිතින් වලිය පටන් අරන් හිටියෙ,
මාත් දුන්න රුපියල් විස්සක්ම... මෙන්න කියනව රුපියලක් දෙන්නලු...

ඔන්න මගේ හිත ඇතුළෙ වලිය ටිකින් ටික පිටට එන්න හදනව...ඒත් එහෙම ලේසියෙන් රණ්ඩු වෙන්නත් බෑ නෙ,
හිටපං මම දෙන්නං රුපියල් දෙකක්... හැබැයි මට ආපහු වැඩිපුර රුපියලත් එක්ක ඉතිරි නුදුන්නොත් මම බලාගන්නං...
මේ ඔක්කොම හිත ඇතුළෙ...

ඔහු ආපහු එද්දි මම දුන්න රුපියල් දෙක, වැඩිපුර රුපියලත් එක්කම ඉතිරි සල්ලි හම්බුනා මට...
හිත ඇතුළෙ කොච්චර වලියක් තිබුනත් ඒක දැන් ඉතින් එළියට දාන්නෙ කොහොමද...

-------------------

කාලෙ ගෙවිල ගියා...
උදේට මම එනකොට ටර්න් එක තියෙන බස් එක ඒක...හැමදාම මට එන්න වෙන්නෙ ඒ බස් එකේ...
මුලින් තරමක ප්‍රතිරෝධයක් තිබුණත් ටිකෙන් ටික රුපියලත් එක්කම සල්ලි දීල ඉතිරි සල්ලි ගන්න මම පුරුදු වුණා...

කාලෙත් එක්කම ඒ ප්‍රතිරෝධය අඩු වෙන්නත් හේතු තිබුණ...බොහොමයක් බස් කොන්දොස්තරවරුන්ට වඩා ඉතිරි සල්ලි දීම අතින් ඔහු අවංකයි...
"රුපියලක් දෙන්න , රුපියල් දෙකක් දෙන්න" කියල අණ දුන්නට...

-------------------

"සුරිඳුනි කතරගම, ඉහළින් ආකාසේ
පායන සඳට අවමන් කළ රුව ඈගේ
......
දැකගන්නයි දෙවොලට තව සැරයක් ආවේ"
මම බස් එකට නගිනකොටත් මහ හඬින් වාදනය වෙනව...

සෙනග හොඳටම වැඩි දවසක්... ඒ අස්සෙ කොහෙ හරි යන රස්තියාදුකාරයෙක්ව සෙට් වෙලා මට...ටිකක් දුර එද්දි සීට් එකක් හම්බුනත් කරුමෙ කියන්නෙ තවත් ඩිංගක් දුර යද්දි එතනම ඊළඟ සීට් එකත් හිස්වුණා... මම වීදුරුව පැත්තෙ අයිනට උනා... ඔන්න මගෙ ළඟින් වාඩි වෙච්ච මේ මනුස්සය මගෙන් එකේක ප්‍රශ්න අහන්න අරන්... නෑහුනා වගේ හිටියත් මේ කරදරේ දරාගන්න අමාරුයි... මට ඉබේටම බැලුනෙ කොන්දොස්තර කොළුව දිහා... හේතුව මොකක් වුණත් කොන්දොස්තර කොළුව බස් එකේ පිටිපස්සට යන්න ආව... සීට් එක අයිනට හේත්තු වුණා... මම ළඟ හිටිය කරදරකාරය නැගිටල ඉස්සරහට ගියා...

-----------------

අදත්  බස් එකේ හිටගෙනම රුපියල් විස්සක් හොයනව මම...
"වාඩිවුණාම ගම්මු…" ඔහු අර ආඥාදායක කටහඬින් නැතිව බොහොම හෙමින් කියනව...

වචනයක්වත් කතා නොකරම රුපියල් විස්ස...
ගමනාන්තෙ මතක තියාගෙන ඔහු සල්ලි ගන්නව... මං, ළඟ තියන මාරුකාසිවලින් ‍තෝරල ඔහුට දීල ඉතිරි සල්ලිත් ගන්නව, ඒ වුණාට අර ඉස්සර හිතේ තිබුන වලිය නැතිව...

-------------------

එක වචනයක්වත් කතා නොකළත්, කිසිම හැඳිනීමක්, සම්බන්ධයක් නැති වුණත් මගෙ හිතේ චමත්කාරයක් ඇතිකළා ඔහු...

ඒත් චමත්කාරය කියන එක දූවිලි අවුස්සගෙන, සින්දුවකුත් දාගෙන, දුම් වළාවකුත් පිටකරගෙන, තරගෙට දුවන, එහෙම නැත්නං කොට කොට යන ප්‍රයිවෙට් බස් එකක් එක්ක සම්බන්ධ වෙන්නෙ කොහොමද? ”

පමාවෙලා හෝ අයදිමි සමා
සිතැඟි සිතුම්වල මුලා වෙලා
ඔබෙ ඇදුරිඳු වී පෙම් බැඳි වරදට
ලතැවෙන සිතින් මෙසේ...

ඒ බස් අජිත්...

ප්‍රශ්නෙට උත්තර හොයන එක පැත්තක තියල මගෙ හිත සින්දුව අහන්න සෙට් වෙනව...

අදත් ගමනාන්තෙට ඇවිත්...
ඒත් ගමන ඉවර නෑ, හෙටත් මේ බස් එකේම මේ ගමනාන්තෙටම යන්න වෙනව...

---------------------

Monday, March 26, 2012

සතුටු සිනා අමනාප නෝක්කඩු සමග දෙවසරක් ගෙවී ගිහින්...

හුරුනැති රටක නෙක විසිතුරු මැද උන්නත්
සංවේදනා නොදැනෙන දන නෙත ගැ‍ටුණත්
කඳුළෙන් සිනාවෙන් විසිතුරු සිත තාමත්
සිතක සිතුම් කවිකර ලීවලු මෙහෙමත්

සොඳුරුම මිතුදම් ගිලිහී යද්දී නාඳුනනා නිල් අහස යටින්
කඳුළට සතුටට එක ලෙස ළංවෙන මිතුදම් අරගෙන ඔබ ඇවිදින්
සතුටු සිනා අමනාප නෝක්කඩු සමග දෙවසරක් ගෙවී ගිහින්
සකුරා මල් මත සොඳුරු වසන්තය ආයෙම නාවත් කිමද ඉතින්

 වසන්ත ශිශිරය ගිම්හානය වී කාලය අපි පහුකරන් ගිහින්
සිතුම් අකුරු වී ලියවුණු ලියවිලි මතක අතීතයෙ ලැගුම් අරන්
ඉසිඹු වෙලාවක අතීතයේ පිටු අතරින් මතක අරන්
මේ කවි ලීවේ ඒ මිතුදමටයි ඉඳහිට තාමත් රණ්ඩු කළත්


Tuesday, March 20, 2012

තවත් අළුත් දවසක...

එදා උපරිම නිදහසක් ද ඒ හා සබැඳුනු තනිකම ද හා විවේකය ද විසින් සතියකට වරක් හෝ ඊට වඩා වැඩි වාර ගණනක් සටහනක් තබන්නට ද, දිනපතා බ්ලොග් කියවන්නට ද අවකාශය ලබා දුන්න ද...

අද වගකීම් ද නොතනිය ද ඒ ආශාව ද නිදහස ද උදුරාගත්තත් හැකි හැම විටම බ්ලොග් සටහන් කියවන්නටවත් උත්සාහයක් දරමි. එක්තරා දඩයක්කාරයාගේ කතාවත්, සයිබර්යාය ලියන්නට බැරි වුණ හේතුවත්, හිත තියෙන තැනත් ඇතුලුව සටහන් කිහිපයක් උදෑසනම  කියවීමි...

ජීවිතය කතාවක් ව ලියවෙන්නේ ඒ හා සබැඳි එදිනෙදා කටයුතු ද අත්දැකීම් සමුදාය ද සමගින් බව ඊයේ වඩාත් හොඳින් වටහා ගතිමි... සිසුවියක් ලෙස එදා මා දුටු ආචාර්යවරුන් අද සාර්ථක ගමනක අවසානයේ මා දකිද්දී විඳින සතුට දිටිමි...

අතීතයේ දිනෙක ඉතාමත් නුහුරු නුපුරුදු හැඟීමෙන් ද බියෙන් සැකයෙන් ද සරසවියක පහස ජීවිතයේ මුල්ම වරට වින්දෙමි. එදා සරසවියක සෙවණ ලද මා නැවත ද ජීවත් කරවන තවත් දරු පරපුරක් සරසවි සෙවණ සොයයි. ඉගෙනීමට වඩා උගැන්වීම අපහසු බව ද, ප්‍රශ්න ඇති කරගැනීමට වඩා දරුවන් ඇති කරගන්නා ප්‍රශ්න විසඳීමට ඉවසීම අවැසි බව ද, විශ්වාස කරනවාට වඩා විශ්වාසය දිනාගැනීම අපහසු බව ද ඕ දිනෙන් දින මට අවබෝධ කරවයි.

කාලය, ශ්‍රමය හා කැපවීම පමණක් නොව  ආදරය, කරුණාව හා දයාව ද අයදින තුන්වන සරසවියේ නැංගුරම් ලූ ජීවන නෞකාවේ සතුටින් රැඳෙමි....

සටහන වෙනදාටත් වඩා කෙටි හා පෞද්ගලිකව මා සිතට දැනෙන සතුට පමණක් කැටි කරන නමුත්,
මින් නිමවමි...

Thursday, February 23, 2012

තරඟ රටා සමීකරණයක රන්දා (Wave breaking)




ඉමක් සොයා නොපෙනෙන නිල් සයුර මතින්
ස්වර්ණ රටා ගෙත්තම් කළ නිල් අහසින්
ක්ෂිතිජ ඉමේ මිලාන හිරු දකින රිසින්
වෙරළ කොණේ පියමං කළ පියසටහන්

මදනළ සයුරේ ගෙත්තම් කළ තරඟ රටා
පිය සටහන් වැලි මතුයෙන් මකා දමා
සමීකරණ අමතක මතකයක දමා
රළ මතුයේ රඟයි මගේ සිතම ළමා

වැල්ලෙන් තැනු මාලිගාව සෝදා හැර වෙරළින්
ඔච්චමට සිනාසේ පෙණ කැටි බිඳෙන්ට කලියෙන්
රළ බිඳුම මකාලයි වෙරළේ ඇඳි පියසටහන්
ඒ රළ බිඳුමට වර්ගීකරණයක් ඇයි ඉතින්

දිග කඩදහියක තරඟ රටා ඇඳ
මුහුදු සීමාව සලකුණු කර ඇත
නොගැඹුරු වෙරලේ සීමාවද  ඇඳ
රළ බිඳි වේගය ගණනය කර ඇත

රළ බිඳුණේ සයුර ගැඹුරු මදි හින්දා
පෙණ නැගුණේ රළ බිඳුමේ රැඳි හින්දා
තරඟ රටා සමීකරණයක රන්දා
අවකලනය රැළි මාලාවක් බින්දා

තරඟ රටාවෝ ගෙන ආ ශක්තිය
සමීකරණයක් විසඳන්නට විය
පැය ඉවරයි දේශනය නිමාවිය
රැළි මාලාවෝ වෙරළේ තනිවිය

Tuesday, February 14, 2012

මගතොට දී...

අප අවට ගැවසෙන්නන් කතා කරන දේ වටහා ගන්නට හැකිනම් ලෝකය කතා තෝතැන්නක් බව අද මට එදාටත් වඩා හොඳින් වැටහේ... ඒ අතරම වසර ගණනාවක් තිස්සේ ගම් රටවල්වල කෙමෙන් සිදුවූ වෙනස්කම් ද එකවර ග්‍රහණය කිරීම හේතුවෙන් විශාල පරිවර්තනයන් ලෙස සමහර සිදුවීම් මා තුළට ඇතුළු වේ. මා අසන දකින දේ මසිත බොහෝ සිතුවිලි ගොනු කරන්නේ එබැවිනි...


එදා මා දුටු පාසල් වෑන් රථවල ස්ථානය අද වනවිට විශාල බස්වලින්ද, කෙටිදුර පාසල් සිසුන් ප්‍රවාහනය ත්‍රීවීලර්වලින්ද අයත් කරගෙන ඇත... උදෑසන මා දකින එක ත්‍රීවීලරයක් පාසල් දරුවන් දස දෙනෙකුගේ පමණ ප්‍රවාහනය සලස්වයි... පිටුපස අසුනේ තුන් හතර දෙනෙක් හිඳුවා තවත් තුන් හතර දෙනෙක් සිටුවාගෙන ත්‍රීවිලරයේ රියදුරු අසුන අසල කොක්කක ඔවුනගේ බෑග් රඳවා, තවත් දරුවකු උකුල මත ද හිඳුවා ඔහු සිය රථය ධාවනය කරයි...වැඩි ආරක්ෂාව පතා ත්‍රීවිලරයක යවනු වෙනුවට දරුවා පොදු බස් රියක යැවේ නම් මීට වඩා ඔහු සුරක්ෂිත බව මට සිතේ...

සාමාන්‍ය පෙළ විභාග පවැත්වෙන අතරතුර ඊටත් වඩා අවදානම් දසුන් ද දක්නට ලැබිණ. ආරක්ෂිත ඉක්මන් ප්‍රවාහනය පතා, පියාගේ මෝටසයිකලය පිටුපස අසුනේ යන අතර ද පොත් පෙරළාගෙන, තවත් යමක් පාඩම් කරගන්නට තැත් දරන දියණියන් ය ඒ...  පියවරු එතරම් නොසැලකිලිමත් වූයේ කවදා දැයි මට ඒ දුටු මොහොතේ සිතට නැගිණ...

-------------------------------------------

ඒ අතරම දිනක් පාමසියේදීද එවන් තවත් සිදුවීමක් අත්වින්දෙමි. හේ මෝටසයිකලයකින් පැමිණි තරුණ පියෙකි.

"කැස්සට බොන සිරප් එකක්.. " හේ පාමසියෙන් ඉල්ලයි...

"කාට ද? "

"පොඩි ළමයෙකුට..."

"වයස කීයද?"

"අවුරුදු 3 යි"

"අවුරුදු 6 ට අඩු ළමයින්ට එහෙම දෙන්න බෑ.. දොස්තර කෙනෙක්ට පෙන්නල බෙහෙත් ගන්න" පාමසිකරු තරමක් තදින් කියනු ඇසේ...

එහෙත් නැවත ද උත්සාහ කරන ඔහු එවර "වැල්මෙලික්ස්" තිබේ  දැයි  අසයි....
ඒ සංවාදයෙන් මගේ කනට වැටුණේ එපමණකි...

එහෙත් මව්පියවරුන් මෙතරම් නොසැලකිලිමත් වූයේ කවදා  දැයි මට නොතේරේ...

Monday, February 6, 2012

මහ නුගේ...



"සමන්තා චක්ක වාලේසු
අත්‍රා ගච්ඡන්තු දේවතා"

අඳුරු පරිසරය සිසාරා යන ගැඹුරු හඬින් ඒ නාදය නැගී ඒ... විසල් පෙදෙසක් අරා නැගීගත් නුග රුක මහා යෝධයෙක් වැන්න... අතුපතර අතරින් පෙරී එන සඳ දිය රැහැන් තණ ගොල්ල මත සඳ සිතුවම් මවයි... දේවතාරාධනාව අසන දේවතාවෝ අතුපතර අතරින් මිහිමත වඩිනු ඇතැයි සිතන්නට පරිසරය අනුබල දේ...

"සෙවණැලි අවදි නොම වන වැව් ඉවුරු කොනේ" වැඩුණු පතළ මහා නුග රුකක

"වන පෙත දැවෙන විට වැද මළ හිරුගෙ රත
ගනඳුර වසන විට ආලෝකයෙහි නෙත" දෙවිවරු දහසක් වැඩ සිටින බව අනුමානයක් නොව සැබෑවකයි මාසිත මුරගායි...

නුග රුක් රාජයාගේ අතුපතර අතරින් දිවසළු හැඳි දේවතාවුන් රැසක් සාදුකාර දේ...සඳ මඳකට වළා සළුයෙන් මුව වැසූ සඳ, පහන් එළියෙන්ද සුවඳදුමින් ද සුගන්ධවත් ඒ බිම සහසක් දෙවිවරු ධර්ම ශ්‍රවණය නොකළ යුත්තේ මන්ද? දිව සැපත ඊට මඳක් මෙහා මිස එහා නම් නොවේ...

-------------------------------

සවස් කල වැස්ස අහසේ පසෙක එක්තැන්ව රැඳෙන්නේ, මද්දහන තවමත් ගිනිගෙන දැවෙයි... නා කියා ගන්නට මහ නුගේ පසුකර ළිඳට ඇදුනවුන් පෙරළා එන්නෝ සුවිසල් නුග සෙවනේ මදක් විඩා නිවති... පෙදෙසක් සිසාරා අතුපතර ගැවසුනු මහනුගය මත, ලැගුම් ගත්, නාපිරිත්ත වැලක් පහළට කඩා වැටේ...

"හෙට අනිද්දම කපාදාන්න වේවි...නැත්නන් ඕක නුගේ වහගෙන ගිහින් නුගේ මැරිල යාවි"

මහා දිය බිඳු විසිරුවමින් සවස්කල වැස්ස හිටි අඩියේම ඇද වැටේ... පෙදෙස අඳුරු කරමින් ඇද හැලෙන වැස්ස අතරින්, මහ නුගේ සේයාව දෙනෙතට හසුවේ...වැහි අඳුර මැදින් නැගෙන අකුණු, වරින්වර මහ නුගේ ඒකාලෝක කරයි... 


Thursday, February 2, 2012

"මට ඉඳුරු දික්පතී - දනෝ සක් දෙවිඳු යයි පවසතී " - Myths of indra and sakra


පුංචි කාලෙ කතන්දර අහන්න තිබ්බ ආසාවෙත්, අම්ම රෑ කෑම හදල ඉවර කරනකං අපිව බලාගන්න තිබ්බ ලේසිම විදිය නිසා  රසකර කර කතා කියන්න තාත්තට තිබුන හැකියාවෙත්, කියපු කතා මතක තියාගෙන ඉඳල ඒක දෙසරයක් නං කියන්න නොදීමෙ මගේ හැකියාවෙත්, ඔය ඔක්කොගෙම සංකලනය නිසා අන්තිමට ජාතක කතා පවා තාත්ත කතා විදියට කියල මම ඇහුව. ජාතක කතාවල ගොඩක් වෙලාවට එන සක් දෙවිඳු ජනප්‍රියම චරිතයක් ඔන්න මගේ. අපේ ජාතක කතාවල ඉන්න සක් දෙවිඳු නං හොඳට පින් දහම් කරල යහපත් කල් ක්‍රියාවෙන් නෙ ඉන්නෙ...

ගුත්තිලේ කියනව වගේ

"සහසක් දිවැස් ඇතී
දෙදෙව් ලොවටම අධිපතී
මට ඉඳුරු දික්පතී
දනෝ සක් දෙවිඳු යයි පවසතී "  කියල...

ඉතින් ඒ කියන විදියට අපේ (බෞද්ධ) ජාතක කතාවල ශක්‍ර දෙවියොයි ඉන්දියාවෙ කතාවල ඒ කියන්නේ, ඔය ශාකුන්තලයෙ, ඌර්වශි වගේ ඍශිවරුත් එක්ක බැඳුන කතාවල ඉන්ද්‍ර දෙවියොයි එක්කෙනෙක් කියල තමා මට හිතෙන්නෙ...

මොකද ඉන්ද්‍ර දෙවියො ඍශිවරු බලවත් වෙනකොට දිව්‍යාංගනාවො එවල ඒ ගොල්ලන්ගෙ සීලය බිඳල දැම්මලු... (ඒත් අපේ සක් දෙවියො එහෙම කරන කෙනෙක් වෙන්න බෑ කියල තමයි මගෙ අදහස...)

මේනකා කියල සුන්දර දිව්‍ය අප්සරාවකට සකුන්තලා ඉපදුනා කියල නෙ කාලිදාස කියන්නෙ...

ඒත් ඌර්වශි කියන්නෙ ඉන්ද්‍ර දෙවියොන්ට යටපත් කරගන්න බැරිවුණ ඍශිවරු දෙන්නෙක්, ඉන්ද්‍ර දෙවියො එක්ක කෝප වෙලා, දිව්‍ය අප්සරාවන්ට වඩා ලස්සනට මැවුව ගැහැණියක්...

ඉන්ද්‍ර දෙවියො ඈව දිව්‍ය ලෝකෙට ගෙනිච්චත් ගැහැණියක් විදියට ඉපදුන නිසාද ද මන්ද ඈ මනුෂ්‍ය ලෝකෙ පුරුරාව රජතුමාට ප්‍රේමයෙන් බැඳිල ආපහු මනුෂ්‍ය ලෝකෙට ඇවිත්...
දේව ශාප, දේව වරම් අතරින් ඇදිල යන මේ කතාව හරිම ලස්සනයි...
ඒත් ඒ ඉන්ද්‍ර දෙවියො අපේ ශක්‍ර දෙවියො වගේ නෙවෙයි, හොඳ නෑ...

ඔය කතා ඔක්කොම ආපහු මතක් කළේ මේ ෂෝට් ෆිල්ම් එක...
http://www.dailymotion.com/video/xjunwf_urvashi-1_shortfilms

Monday, January 30, 2012

ඇසෙන කතා...(පාසල් දැරියෝ)

බටහිර අහස දිලියෙමින් හිරු සයුරේ ගිලෙන්නට තතනයි. දාවල පුරා කරව් කරමින් ගොදුරු සෙවූ කාක්කන් සමුදුරු පියවර අද්දර කොට්ටම්බා ගස් මත රාත්‍රියට ලගුම් සොයයි. ලහි ලහියේ නිවෙස් බලා ඇදෙන අප මෙන්ම ඔවුන් ද රාත්‍රිය පිළිගැනීමට සැරසෙති. රිය තුළ තෙරපෙන පාසල් දැරියන්, මුහුදු සුළඟ සිපගනිමින් සමුදුර අද්දරින් ඇදෙන රිය කවුළුවෙන් එළියට යොමුවුණ නෙතු, බස් රිය තුලට යොමන්නට බලකරයි. උදෑසන පාසල් නිල ඇඳුමෙන්ම අමතර පන්ති කරා ඇදුනු ඔවුන්ගේ පිළිසඳර සවන් යොමා අසා සිටිය යුතු ස්වරයෙන් හා හඬින් නොව බසයේ සිටින්නන්ට අසා සිටින්නට බලකරන හඬින් නැගී ඒ.

අමතර පන්ති නිමාවේ නිවෙස් බලා ඇදෙන ඔවුහු දිනයේ තොරතුරු සමාලෝචනයට සැරසේ. ගිණුම් හර කිරීම්, බැරකිරීම්,බොල් ණය ලෙජර අතරින්

" මාර අමාරුයි බං මට නං ලකුණු 30 ක් වත් තිබුනොත් ඇති"
"මටත් එහෙමයි බං, පොතක් අතින් අල්ලන්න උනෙ නෑ නෙ, "
"කොහෙද ඉතින් උඹට අකිල දැක්කම ඔක්කොම අමතකයි නෙ.." 
"ඔව් බං මට මොකක් කලත් මතක් වෙනව, "
"මටත් ඉස්සර ඔහොම තිබුන, හැබැයි  දැන් එහෙම නෑ." තවත් දැරියක් ආඩම්බරයෙන් කියයි.
"මට නං ඕනෙ කොහොමහරි ජ'පුරට යන්න... ඊට පස්සෙ කොල්ලෙකුත් හොයාගෙන...................."
ඈ සිනාසේ.

කෙමෙන් ඉදිරියට ඇදී යන පිලිසඳරට අනුව පාසල් විවේක කාලයේදී යමක් ආහාරයට ගත් පසුව තවමත් කිසිවක් නොකෑ ඔවුහු, එකිනෙකා පරයා තමාට මග හැරසිටිය හැකි වේල් ගණන පිළිබඳව උදම් අනති.
මේ සංවාදයේ චරිත දකිනු රිසින් බල කරන නෙතු වරක් ඔවුන් දෙසට හැරුණෙන් මොහොතකට එහි හඬ බාල වුවත් ලද අවසරයෙන් ඇගේ කතාවට ගැලපෙන ඉතා සිහින් සිරුරති දැරියක් දැක ගතිමි. 

"මම අද දිනුකි නංගිට කිව්ව ආයෙ එහෙම ඔය ගවුම ඇඳන් ආවොත් මම වාටිය ලිහනව කියල,"

"බලපන් බං ඇඳන් එන ගවුම්වල හැටි, කහ ගැහිල... වෙන කවුරුවත්ම අඳින්නෙ නෑ එහෙම..."

"අපි ඔක්කොම එකතු වෙලා හදනව නං ඕව හදන්න පුලුවන් බං සමහර කට්ටියන් එක එක්කෙනාගෙ පැත්ත ගන්න එක නෙ වැඩේ..."

"අපි ඉස්කෝලෙ එන්නෙත් දවස් 2 යි 3 යි, එදාටවත් ඒක හරියට කරන්න ඕනෙ..."

කෙමෙන් කෙමෙන් බස් රියෙන් සෙනග බැස යන අතරේ දැරියන් කණ්ඩායම ද එකා දෙන්නා බැගින් අසුන් ගත්තෙන්ද, බසයෙන් බැස ගියෙන්ද ඔවුනගේ සංවාදය මට නෑසෙන එකක් වුවත්... ඒ මසිත බොහෝ සිතිවිලිවලින් පුරවාලන්නට පෙර නම් නොවේ.

මෙහෙයවන සෙනෙහස...

අද මගේ හිතේ තියෙන්නෙ අමුතුම මාතෘකාවක කතා කරන්න. මා අවට සිදුවුනු යම්කිසි සිදුවීම් සමුදායක් අවබෝධ කරගත නොහැකි තැන ඒ සඳහා යම්කිසි තොරතුරක් ...