බොඳ වූ කැඩපත....

සුපුරුදු පරිදි ම අප දොඩමළු වී සිටියෙමු..

මගේ මුවින් පිට වූ වදන් කීපයක් ඔහු කෝප ගැන්වීමට සමත් ව තිබිණ....

කෙතරම් සමාව යැද්ද ද දින දෙකක් ගත වනතුරු ද ඔහු මට සමාව දුන්නේ නැත...
දෙවන දින අවසන ඔහු මට සමාව දෙන විට සෙනෙහසේ සහ මිතුදමේ වත්කම් සියල්ල ම මා ගෙවා තිබිණ....

ඔහු මට සමාව දීම මට සතුටක් වුව ද නැවත කතා කිරීමේ ආශාවක් නම් මසිත්හි නොඉපදිණ.....

………………………………………………………

කාලය අප පසු කරමින් පියඹා යන්නට විය... කෙතරම් සෙනෙහසින් ඇමතුව ද නැවත මා නම් යථා තත්වයට පත් වූයේ නැත...

කොයි මොහොත ක හෝ නැවත මසිත පීඩාවට පත් වන බැව් ම පමණක් මගේ මතකයේ සැරිසරද්දී තමා සිය ආදරණීය යෙහෙළිය ද නැගණිය ද අහිමි කරගත් බැව් ඔහුට වැටහෙමින් තිබිණ....

එතැන් සිට ම ඔහු මසිත පිරියම් කිරීමට කැප වූ බව නම් මට මතක ය...

………………………………………………………


ඔහු ජයගත්තේය...

පළුදු නොතබා ම ඔහු මසිත පිරියම් කර පෙරදා මසිත ඔහු වෙනුවෙන් ‍රැදී තිබූ මිතු දම ද සොයුරු පෙම ද එහි රඳවා ගොස් තිබිණ...

නැවත අතීතාවර්ජනයේ යෙදෙමින් ඔහු ඒ කළ හැටි සෙවීමට සිදු වුණේ බිඳුණු කැඩපතක් පළුදු නොමැතිව පිළියම් කළනොහැකි බව මා හොඳින්ම දැන වුන් බැවිනි.


…………………………………………………………


අපේ බැඳීම නම් කැඩපතේ දසුන් බොඳ වී ගියේ එහි වීදුරුව වූ විශ්වාසය බිඳීමෙන් නොවේ...
එය කැඩපත ක් කළ රසදිය ආලේපය පළුදු වීමෙන් පමණි....

කැපවීමෙන් ඔහු එය නැවත ආලේප කර තිබිණ......පළුදු කිසිවක්ම එහි නොවිණ....


……………………………………………………………


අවසන.......
ඔහු නැවතත් මාසිත සුවපත් කළ මිතුරා ද සොයුරා ද විය...

.............................................


පසු සටහන:

මෙය නම් සැබෑම අත්දැකීමකි......එහෙත් ඔබ මා අතර නොවේ...

ඔහු බොහෝ විට මගේ ජීවිතයේ පසෙක හිඳ මගේ ජීවන ගමනට දිරිය දායාද කළ අතර සිත රිදුන තැනකදී නිදිවර ව මා වෙත ‍රැඳුනු... එහෙත් එකම වදනකින් වූ වරදට මට සමාව නොදුන් මගේම ආදරණීය සොයුරා විය...

බැඳීම්වල ට ම ලොබ බඳිමින් අන්තරජාලය හදවත් තුළ ගෙත්තම් කළ බැඳීම් යථාර්තයක් බව පසක් කරමින් ....
මව්බිම ද අබුඩාබි ද ජපානය ද එක ම රේඛාවකින් යා කළ..
නිබඳව ම සිත අසළ ‍රැ‍ඳෙන ආදරණීය සොයුරන් වන….

යෝගි, ගල්මල් හා තිස්ස අය්යලා වෙත පුදමි....