සියපතක් කී කව....

කළල් මතින් නැඟි සුදු පියුමක් ලෙසින..
සියක් පතින් වටකර විල මැද දිලෙන..
බෝසත් සිත් නැතිබව දන්නා හෙයින..
එක් පෙති මලක් නොම විය දෑතින් නෙළන..

සියක් පෙති අතර රඳවා......ගුණ සුවඳ..
පිදුමුත් ලොවට සෙනෙහස හස‍රැල් නිබඳ..
එක පෙති මලක් ලෙස නොමදකිනුය සබඳ..
සුළඟේ ලෙලෙන, අත ළඟ ගඟ අද්දරම..

සුවඳ දිදී ‍රැඳුනත් මේ ඉසව්වේ…
මල පිපුනේ ඈත ඈත දනව්වේ…
සුවඳ මිසක් මල නො‍රැ‍ඳේ කොදෙව්වේ..
නෙලනා කල්පනා ඇයි හිත ‍රැ‍ඳෙව්වේ..




Photo : http://s3.images.com/huge.73.366520.JPG